Art Brut - Art Brut vs. Satan

Cooking Vinyl

De aandachtige lezer kan zich ongetwijfeld iets voorstellen bij Art Brut. De band werd namelijk al door tal van reporters de hemel ingeprezen omwille van een geslaagd concert op Pukkelpop, Dour, of elders te velde. Met 'Art Brut vs. Satan' is de band momenteel toe aan zijn derde plaat.

Het verhaal van deze cd leest bijwijlen als een roman. Na de vorige plaat sluit de band een contract af met EMI. Maar zanger Eddie Argos blijft een vuilgebekt schoffie en wanneer hij het oneens is met de keuze van een single, gaat hij Prince achterna en is hij overal te zien met het woord "SLAVE" op zijn voorhoofd. Einde EMI. Aangezien de eerste platen afgeleverd werden na een lang opname-proces, wil de band het voor de derde anders aanpakken.

Argos is een fan van Frank Black. Wanneer hij hoort dat het eerste album van Frank Black And The Catholics in één dag werd opgenomen, huurt hij meneer Pixies in om de knoppen te bedienen. Twee weken later wandelt Art Brut de studio uit met 'Art Brut Vs. Satan' onder de arm.

Geen nood, het vertrouwde Art Brutgeluid is er nog steeds. EMI deelde hen ooit in onder de art-wave naast Franz Ferdinand en Bloc Party. Begrijpelijk, maar weet wel dat Art Brut veel snediger dan dat is. Hier en daar hoor je wel eens een poppy "wohoho", maar een mietje die daarover valt.

De nummers zijn over het algemeen kort; Argos heeft dan ook weinig tijd nodig om een hele resem oneliners op de luisteraar af te vuren. Waar hij ze blijft halen, is een groot vraagteken, maar lekker zijn ze wel. Wat denk je bijvoorbeeld van “You like The Beatles, I like The Stones, but those are just records our parents owned” uit What A Rush. Of deze: “I can’t remember anything I’ve done, I fought the floor and the floor won.” uit Mysterious Bruises. De plaat staat er vol van. Met de eerste single Alcoholics Unanimous heeft u intussen vast al kennis gemaakt. Wie daarvoor valt, zal ook de rest van de plaat weten op prijs te stellen.

Een leuk extraatje is dat de stem van Argos af en toe herinnert aan Neil,de hippie uit 'The Young Ones'. Hetzelfde accent en dezelfde zeurende toon: Neil meets the Streets, zeg maar. Ook leuk is het feit dat Art Brut graag titels van bekende nummers recycleert, titels als The Passenger of Twist and Shout, die in de verste verte niks meer met het origineel te maken hebben.

‘Art Brut vs. Satan’ is een onderhoudend plaatje, waarmee zelfs op je lachspieren wordt ingewerkt. Maar echt origineel is het nergens. Het zullen dan wel de live-optredens zijn die voor de meerwaarde zorgen, zeker?