At The Close Of Every Day - Darkness Travels Light

Volkoren

Een nieuwe plaat van At The Close Of Every Day is een lust. Niet alleen voor het oor, maar ook voor het oog. Steeds weer proberen zij de jewelcase te ontstijgen. Op ‘Darkness Travels Light’ kiezen ze nochtans voor mineur. Ook muzikaal trouwens.

‘The Silja Symphony’ en ‘Troostprijs’ zijn maar twee cd’s die prachtig en vooral origineel vormgegeven waren. Als de muziek dan ook nog eens de moeite loont, maakt dat zo’n plaat extra dierbaar.

Voor ‘Darkness Travels Light’ houden Minco Eggersman en Axel Kabboord het bescheiden. Mooie foto wel en ook passend bij de donkere muziek, maar verder niks speciaals. Misschien zijn wij gewoon verwend geraakt en maakt de muziek alles goed.

Beginnen doen ze in elk geval bijzonder sterk. Shadowlight en Joy To The World But Not Today kluisteren je vast aan je koptelefoon/boxen. Met minimale middelen bereiken ze een maximaal  effect. In Shadowlight wordt er niet gezongen. Een akoestische gitaar en wat spaarzame synths volstaan om je te verwelkomen in schoonheid.

In Joy is de vreugde trouwens ver zoek. Hier worden de Alan Parsons-vocalen wel bovengehaald. Maar de tekst is even duister als de hoesfoto. Maar geen nood, de luisteraar vindt er wel troost in. En dat lijkt precies de bedoeling te zijn.

Het niveau wordt met Detroit en het instrumentale Vleugellam, alweer geen optimistische stukken, hoog gehouden, maar bereikt zijn toppunt met het schitterende Hope For Hope, dat zachtjes wegwiegt. En nog steeds wordt de instrumentatie even sober gehouden. Halverwege lijkt de protagonist even te twijfelen om dan opnieuw in datzelfde refrein te vervallen.

Maar dan lijkt de kous een beetje af. Het is moeilijk om de hele cd uit te zitten. Niet dat er zoveel verandert met We Keep Looking Up, tenzij dan misschien het tempo dat drastisch daalt. Je krijgt het gewoon moeilijk om de aandacht erbij te houden. Je gedachten dwalen af. This Smile Is Tired Of Faking doet je nog even opkijken om daarna je blik opnieuw neerwaarts te richten.

Met nummers als Hope For Hope zou het overdreven zijn om ‘Darkness Falls Light’ af te schilderen als een mindere plaat, maar over de hele lijn geslaagd is ze ook niet. Ook hier eindigt het met andere woorden in mineur.