at the close of every day - Monsters

Volkoren

Om hun tienjarige bestaan te vieren, brengt at the close of every day een compilatieplaat uit. ‘Monsters’ is – zoals de naam bevestigt – een raar beest geworden, met de favoriete nummers van Minco Eggersman (drums & zang) en Alex Kabboord (gitaar), enkele zeldzaamheden en een paar nieuwe nummers. En toch: op de een of andere manier werkt het wel, een nieuw album kneden uit dit samenraapsel.

Hoewel de Nederlandse rockband nooit echt van de grond is geraakt in België, ging at the close of every day goed binnen bij de critici. Zo waren ze volgens hen, en ook volgens zichzelf, de voorlopers van de “nieuwe nachtmuziek”: een soort van pseudogenre om de kale, trage emomuziek van at the close of every day the beschrijven. “Nieuwe nachtmuziek” leek ook een handig middel om ‘Monsters’ te rechtvaardigen. Want wat moet je met een compilatie-cd van een band die geen genre heeft gedefinieerd?

Dat gedoe met dat genre was volgens ons helemaal niet nodig, want ‘Monsters’ staat bol van de songs die geen bijschrift nodig hebben om je mee te voeren. Neem nu de twee onuitgebrachte nummers: Monsters en dan vooral Carnivore. Bij dat laatste wordt de mannelijke lustdrift beschreven en geromantiseerd aan de hand van gitaarwerk dat in het betere werk van Tomàn zijn gelijke kent.

At the close of everyday brengt ook Nederlandstalige nummers. Drie daarvan staan op ‘Monsters’, waaronder twee Doe Maar-covers: Pa en Is Dit Alles? Vooral die tweede blijft hangen. Waar de originele Is Dit Alles? aan ouderdomskwaaltjes lijdt, zet de versie van Eggersman en Kabboord de essentie van de songtekst in de verf.

Als Eggersman zijn diepe stem laat weerklinken, lijk je vanuit de oceaan mee naar boven te kijken, en dat past helemaal bij de existentialistische ondertoon van het Doe Maar-nummer. En als die ondertoon er nooit geweest is, dan schept at the close of everyday die wel eventjes.

Dat andere Nederlandstalige nummer, ’t Hellend Vlak, wordt helemaal afgemaakt door Spinvis die meezingt.

Maar net zoals het destijds enorm vreemd aanvoelde om na hun volledig Nederlandstalige album 'Geluiden Van Weleer' (waar 't Hellend Vlak uitkomt) weer naar een 'gewoon' album van at the close of everyday te luisteren, hebben we ook hier na de Nederlandstalige nummers wat moeite met de overgang naar een Engelstalig nummer op 'Monsters'.

Zo vergaat The Maria Tales een beetje in het niets. Het is alsof je weer in een sleur wordt gegooid, wat ons doet denken dat er misschien iets te veel nummers op het album moesten komen. Jammer ook van die remix van Zalig Zijn De Armen Van Geest, die nog minder in het plaatje lijkt te passen.

Al bij al is at the close of every day erin geslaagd om zijn tienjarig bestaan relatief kort samen te vatten. Misschien omdat ze gewoonweg weinig bewijs hebben van hun relevantie in het muzikaal spectrum, want Low en Yo La Tengo maakten al langer hun “nieuwe nachtmuziek”. Wat ze wel kunnen zeggen, is dat ze in die tien jaar die sound dichter bij huis hebben gebracht, en er bovendien een eigenzinnige draai aan hebben gegeven die – simpel gezegd – werkt.