Atlas Sound - Parallax

4AD

Bradford Cox, ook bekend als frontman van Deerhunter, heeft een schizofreen kantje. In het dagelijkse leven lijkt hij zich als een teruggetrokken eenzaat te gedragen, terwijl Cox zich op het podium vaak tot lollig podiumbeest ontpopt. Deerhunter is er om loos te gaan met immense klanken die vaak vergezeld worden van een goede portie noise terwijl hij met Atlas Sound eerder de melancholische tour op gaat.

Voor ‘Parallax’, de derde Atlas Soundplaat kroop Cox in de huid van crooner en verzamelde hij vooral intieme, breekbare liefdesliedjes. Ze zijn geadresseerd aan niemand in het bijzonder, maar iedereen kan er zich wel ergens in vinden, boeiend en aangrijpend van de eerste tot de laatste seconde.

Zou er zoiets als akoestische elektronicamuziek bestaan, dan zou Atlas Sound heer en meester van deze stijl zijn. In elke song weergalmen de emoties van Cox duidelijk, maar toch steeds in een ander kleedje. The Shakes klinkt obscuur maar heeft daarnaast ook een up-tempo riffje, terwijl Te Amo en Flagstaff dan weer heel ingetogen van sfeer zijn waar niet vastgehouden wordt aan een vast stramien van toonaarden en melodieën.

Maar ‘Parallax’ doet soms ook denken aan een droom. Eentje die zich onder water afspeelt, waar je een ongelooflijke lichtheid en vrijheid aan bewegen en zweven kan ervaren. Modern Aquatic Nightsongs leunt hier het dichtst bij aan, maar nummers als Amplifier of Terra Incognita vervolledigen, mede dankzij hun doffe en gedempte sound, de puzzel.

Toch hoor je ook op dit album dat Cox niet steeds met gebogen hoofd door het leven sloft. Mona Lisa klinkt vrolijk en opgewekt, ook al betreft het hier een onmogelijke liefde vol mysteries.

Kortom, ‘Parallax’ klinkt als een schommel die zonder aankondiging kan beginnen slingeren, want als luisteraar wordt je van pure, trieste melancholie of pijnlijk liefdesverdriet naar hoopvolle dromen en vrolijke lichtpuntjes in de verte geslingerd. Cox is voor ‘Parallax’ alvast diep in de ziel van Atlas Sound gaan graven.