Audio Bullys - Higher Than The Eiffel

Cooking Vinyl

Dat ‘Generation’, de vorige plaat van Audio Bullys en nummer twee in de rij, met de grond gelijk gemaakt werd, was voor Simon Franks en Tom Dinsdale moeilijk te slikken. Ze verweten zichzelf te veel naar hun platenmaatschappij te hebben geluisterd. Voor ‘Higher Than The Eiffel’ doen ze terug beroep op hun eigen buikgevoel zoals ze dat deden ten tijde van hun debuut ‘Ego War’. En dat werpt blijkbaar zijn vruchten af.

Zoals we van hen gewoon zijn, speelt Audio Bullys ook dit keer met hip hop, house, elektro, big beat en een snuifje ska. Hun sound klinkt dit keer wel geavanceerder dan op de vorige twee platen: minder brutaal en blind agressief, maar tegelijkertijd toch in your face. De Bullys klinken zachter en emotioneler, maar poseren toch met de borstkas stoer vooruit. Twee zacht gekookte eitjes die zich vermommen als een opgerolde egel. We hebben het altijd al geweten.

Maar dat wil niet zeggen dat we niet geïmponeerd kunnen worden. Headbangen valt namelijk niet te voorkomen bij het horen van de eerste beats op Drums, een nummer dat niet zou misstaan in de catalogus van The Chemical Brothers. Zowel de intergalactische intro van anderhalve minuut als de rechttoe rechtaan stoempers en crunchy elektro zouden van hun hand kunnen komen. U raadt het al, wij kunnen hier niet op blijven stilzitten.

Ook de elektrorock van Only Man, de EBM-touch van Feel Alright (A Split Second meets Push The Button meets Junkie XL), de Madness-lookalike Twist Me Up en de funky big beats van Dynamite en London Dreamer laten ons telkens zonder pardon funken, breakdancen en jumpen. We kunnen u verzekeren dat we op straat veel bekijks hebben met de Bullys in onze oren.

Naar het einde toe struikelen we toch over een paar nummers die wat ons betreft door de douane terug op het vliegtuig naar land van herkomst mogen worden gestuurd. Dragging Me Down is eentonig als een oude zeur en Smiling Faces haalt weer die weinig subtiele ketelelektro boven waarvan we het effect kunnen vergelijken met twintig tassen koffie in evenveel minuten. We worden er bloednerveus van. Ook Kiss The Sky haalt niet meteen het niveau dat we na al dat lekkers hadden verwacht.

Maar we willen vooral niet te veel liggen vitten. De pluim die we hen vorige keer afnamen na ‘Generation’ mogen ze nu wel weer op hun hoed steken. De Bullys maken nog steeds het soort hiphopelektro voor de kids en de yuppies uit de betere wijken van de stad, maar het entertaint wel heel erg lekker. En het klinkt nu ook vooral beter. De Audio Bullys zitten duidelijk terug op het juiste pad en wij bouwen onbezorgd een feestje. Olé.