Audrey Horne - Pure Heavy

Napalm Records

Vraag de heren van Audrey Horne wat hun muzikale voorbeelden zijn en je krijgt een mooie lijst namen van jarentachtighelden uit de melodische hardrock en metal. Zelf verdienden leden en ex-leden hun sporen bij meer duistere bands als Enslaved en Gorgoroth. Maar het zou onterecht zijn Audrey Horne te zien als een hobbyproject. Na het goed ontvangen 'Youngblood' uit 2013 komt de band uit het Noorse Bergen reeds met de vijfde studioplaat 'Pure Heavy'. En ook hierop is te horen waar die muzikale voorbeelden toe kunnen leiden.

Het is een echt Audrey Horne-album geworden, zoveel mogelijk integraal opgenomen met authentieke, analoge instrumenten. Het staat vol vlotte nummers die over het algemeen even aanstekelijk als mooi zijn, zonder ergens overdreven zoet te worden. De plaat sluit mooi aan op 'Youngblood', en overtreft de voorganger uiteindelijk zelfs. Fijnproevers zullen merken dat de gitaren er net iets beter op staan. Ze klinken wat voller, hetgeen mede te danken is aan de soms meer uitgebalanceerde composities. Ook de zang van Toschie is sterker. Zijn Engelse uitspraak is beter en zijn stemgeluid helderder. In de langgerekte stukken doet hij vaak aan Ozzy Osbourne denken.

Een echte kopie van album nummer vier is het dus niet. Het bekende huppelpasje komt wel een paar keer voorbij - zoals in Gravity en single Out Of The City - maar tussendoor blijken er meer smaken in huis te zijn. Zo wordt er een stevig tandje bijgeschakeld met Into The Wild en het van prachtige treingeluiden voorziene Holy Roller. Door deze hogesnelheidsnummers wordt voorkomen dat de plaat in de richting van te brave stadionmetal gaat. Van een iets ander kaliber is meeklapper Tales From The Crypt dat een zekere vrolijkheid uitstraalt en - over rockhelden gesproken - in de tekst refereert aan David Lee Roth.

Ronduit verrassend is de akoestische track Diamond halverwege de plaat. We hebben hier te maken met een sfeervolle ballad, die na anderhalve minuut alweer afgelopen is en de luisteraar verbluft en onvoldaan achterlaat. Daarna pakt de band het vertrouwde ritme weer op en laat geen steekje meer vallen. Eindstation is Boy Wonder waarin alle sterke staaltjes, inclusief een paar mooie gitaarsolo's, nog eens voorbij komen. 'Pure Heavy' blijft tot het slot boeien, iets dat je niet elke dag meer meemaakt.

En dus heeft Audrey Horne met dit album meer dan ooit bewezen dat de mooie lijst indrukwekkende voorbeelden geen loze belofte vertegenwoordigt. Het is nu nog te hopen dat deze band eindelijk wordt opgemerkt door het publiek in de lage landen.