Augustines - Augustines

Votiv

Aan hun debuut ‘Rise Ye Sunken Ships’ zat een heel verhaal vast dat de band heel wat goodwill opleverde en een plaatsje op Pukkelpop twee jaar geleden. Benieuwd of ze op hun “moeilijke tweede” een even fragiel evenwicht konden vinden tussen emotie en rock.

Eerste single Cruel City deed ons bijna stikken in de ochtendkoffie. Wat was dit? Johnny Clegg? Afrikaanse drums op een rockplaat…de laatsten die daarmee wegkwamen waren Talking Heads.

De tweede single deed, met de fatalistische titel Nothing To Lose But Our Head, ook niet veel goeds verhopen. De opluchting was dan ook groot toen die klonk als de band die we zo enthousiast in de armen hadden gesloten bij het debuut. Het was nog geen Chapel Song of Juarez, maar toch heel genietbaar.

Bij het beluisteren van de rest van de plaat begon het ons te dagen: dit was de weerslag van de zoektocht naar herwonnen geluk. Het voorzichtig koesteren van herwonnen hoop en het doorgeven van de gelukzalige warmte, die hiermee gepaard ging.

Geen enkele moeite werd gespaard: weelderige strijkers (al dan niet uit de keyboards van Sanderson), de altijd wat getormenteerd klinkende stem van McCarthy, de groots klinkende drums van Rob Allen, een heel arsenaal aan koperblazers en een gitaar die herinnert aan de vroege U2. Ook The Boss is een referentie (Kid You’re On Your Own).

Weary Eyes en Don’t Look Back zijn titels die illustreren hoe de plaat klinkt. Al moet je ze horen om te weten dat Augustines dit keer duidelijk een echte stadionsound zocht. Dat blijkt zeker ook uit Now You Are Free dat zich uitermate leent tot meebrullen. Het heeft ook weer die golvende opbouw van weids naar intiem en weer terug waar Augustines duidelijk een patent op zou willen nemen.

Al mag het af en toe ook echt klein klinken. Zoals in de eerste twee minuten van pianoballad Walkabout. Maar zelfs hier houden ze het maar even vol en barst de song open als een fontein van geluid. In This Ain’t Me en even verder in The Avenue krijgen we nog een pak uit hetzelfde laken.

Vreemde eendjes in de bijt zijn het openingsnummer I Touch Imaginary Hands en Highway 1 Interlude, maar net daardoor zijn dat ook de zwemvleugeltjes voor wie door de emotionele golven dreigt verzwolgen te worden. Voor wie wel graag kopje onder gaat is er dan weer de afscheidsmars Hold Onto Anything.

In vergelijking met ‘Rise Ye Sunken Ships’ klinkt deze plaat gevarieerder, maar gladder en vooral veel grootser dan het genoemde debuut. Wat maakt dat Augustines ondanks de positievere sfeer nog steeds surfen op emotionele golven. Niet van de plank schuiven, jongens!