autoKratz - Animal

Kitsuné

“Pardon” en “Garçon” zijn veruit de enige Franse woordjes die het Londense duo in de mond weet te nemen. Nochtans is autoKratz ondertussen toch al twee jaar getekend bij het hippe Franse Kitsuné-label, waar ze vorig jaar ook hun debuutplaat ‘Down & Out In Paris & London’ uitbrachten. En blijkbaar staan ze te trappelen om weer de hort op te gaan, want net voor het festivalseizoen droppen ze hun nieuwe boorling ‘Animal’.

Die debuutplaat, eigenlijk een verzameling van singles, valt meteen op door de brok energie die elk nummer bevat. Even vrezen we bij de eerste tonen van Always More dat het wel eens de verkeerde richting zou kunnen uitgaan en dat het album zou verzanden in flauwe elektropop, maar al snel blijkt dat Always More zich ontvouwt in een stevige elektrostomper met een heel catchy zanglijn. Wedden dat u het een godganse dag mee neuriet?

Wel schrikken we van het contrast tussen de rauwe elektroklanken en de lieflijke, brave stem van David Cox. Een tegendraadsheid die ons over het gehele album opvalt. Maar behalve in het flauwe Last Show draait die tegenstelling wel altijd positief uit.

In Speak In Silence horen we echo’s van Joy Division en Depeche Mode. Schoorvoetend, donker en ruw komt het uit de startblokken, om dan te exploderen in een scherpe maar toch ijle en melancholische sound. Ook Human Highway probeert dit gevoel op te wekken, maar blijft spijtig genoeg hangen in een oppervlakkig niemendalletje.

Gelukkig is er ook genoeg voer voor de feestneuzen onder ons. The Idiots Are Winning haalt alles uit de kast en is een ongemeen stevig stuk beats en bleeps met vocoders en andere fancy effecten. Nog een stap verder gaat Gone Gone Gone. Hiermee jaag je zonder enige twijfel huisdieren en grootouders de kast op. Denk aan het betere werk van Alter Ego en Yuksek.

Ook What You Want, What You Got?, Can’t Get Enough en  Past Your Heart horen in dit rijtje thuis. Niet meteen vernieuwend binnen de elektronische muziek, maar wel gewoon heel erg lekker.
‘Animal’ moet dus zeker niet onderdoen voor zijn voorganger. Vreemd is wel dat Stay The Same ook weer opduikt op ‘Animal’, zij het dertig seconden korter dan op ‘Down & Out In Paris & London’. Verder merken we niet meteen een verschil op, al betreuren we ook de afwezigheid van Swastika Eyes, de cover die autoKratz maakte van de Primal Scream-klassieker. Voorlopig is die enkel verkrijgbaar als b-kantje van de single Always More. 

Schoonheidsfoutjes hier en daar? Inderdaad. Maar die vergeven we snel als we denken aan de ontploffende festivaltenten die autoKratz met dit album straks teweeg zal brengen.