Axel Rudi Pell - The Ballads VI

SPV

Rockballads. Laten we eerlijk zijn: elke stoere metalhead verfoeit ze, maar betrapt zichzelf er sowieso meermaals op ze wel mee te fluiten of neuriën. Er is dan ook geen enkele hardrockband die er geen maakte om haar softe, emo kant te tonen. (Kleine onthulling: radiozenders die luisteraars niet willen afschrikken met te zwaar gitaargeweld, gaan doorgaans wel voor de bijl voor ballads. Dus er hangt ook een economisch motief aan vast).

De Duitse heavy metal-gitaarlegende Axel Rudi Pell doet er nog een schepje bovenop en bundelt ballades sinds 1993 op een reeks speciale ballads-platen. Anno 2023 staat de teller daarvan op zes. En als je dat dan vermenigvuldigt met de dertien tracks op deze ‘The Ballads VI’, kom je toch al aan een aardig lijstje. Negen van de toptiensongs van ARP op Spotify zijn trouwens van die ballades. We laten even in het midden of de muzikant daar nu wel of niet trots op mag zijn.

Wat meteen in het oog of oor springt, zijn natuurlijk de covers, die je op elk Ballad-album van de man tegenkomt. We gaan trouwens de term “rockballad” wat moeten verruimen op de zesde plaat in deze rij. Want Diamonds & Rust is natuurlijk gekend van Judas Priest (en later ook Blackmore’s Night), maar in feite geschreven en oorspronkelijk gezongen door Joan Baez. I Put A Spell On You is dan weer geschreven door shockrocker Screamin’ Jay Hawkins maar vooral groot geworden door Creedence Clearwater Revival. Maar we zijn nog het meest onder de indruk van She’s A Lady van Tom Jones – de eerste helft op piano dan, voor de Duitser de hardrockregisters opentrekt.

Axel Rudi Pell doet trouwens ook meer dan gewoon imiteren. Hoewel de gelijkenis met het origineel vaak erg groot is, durft de muzikant toch eigen accenten leggen door bijvoorbeeld in classic Dust In The Wind (Kansas) de drums bewust achterwege te laten voor meer emotionele impact. En als je die dan nog half zo traag sleept, euh... speelt…

Het merendeel van de songs op dit album zijn dan weer herinterpretaties van de rustigere songs op de eigen oudere platen. En die variëren van lyrisch tot “kleverig”. Je kan er natuurlijk niet naast dat Axel na dik drie decennia snaarplukken serieus indrukwekkende solo’s weet neer te zetten. En dat zijn tot Bon Jovi-achtige hoogtes verheven, zinderende zweefstem ondanks de tijd niet aan kracht heeft moeten inboeten. Maar wees ook gewaarschuwd: een uur lang downtempo gitaargejengel en vocaal openklinkerdrama is veel. Erg veel.

Oh ja, en drie tracks zijn ook gloednieuw. Revelations en vooral het zes minuten inpalmende progrocknummer Hidden Secrets met epische synths zijn daarvan geheel instrumentaal. Maar het is toch het Scorpions-alike Morning Star met die imposant lange, in één take ingespeelde solo die het meeste indruk nalaat.