Axelle Red - Sisters And Empathy

EMI

Limburger, wereldburger. Zelden hebben we zo'n holle slogan gehoord. Axelle Red is wellicht één van de weinige mensen die zich dit predicaat zonder blozen mag toemeten. De zangeres/Unicef-ambassadrice trekt zich het lot van de ganse wereld ook aan op haar nieuwe album, de dubbelaar 'Sisters And Empathy', waarop ze sterk van leer trekt tegen alle mogelijke vormen van onrecht. Petje af voor Axelle Red, maar een wereldplaatje is het helaas niet geworden.

Als je haar ziet, is het moeilijk te geloven, maar Fabienne Demal is de kaap van de veertig onlangs gepasseerd. Al vijftien jaar is ze intussen aan de slag als zangeres. Ze doet dat met verve (meer dan 4 miljoen verkochte platen) en maakte terecht furore in Frankrijk. Ze werd Unicef-ambassadrice en het leed van vrouwen en kinderen waarmee ze in die hoedanigheid werd geconfronteerd, moést ze van zich afschrijven.

Dat doet Axelle Red voor het eerst in het Engels. Een moedige keuze, want in het Frans boekte ze toch al haar successen. En de klemtoon op 'Sisters And Empathy' ligt vrijwel volledig op die teksten. De muziek is er ondergeschikt aan gemaakt en die keuze betreuren wij. De uitstekende, Amerikaanse muzikanten die Red nu al jarenlang begeleiden, spelen ingetoomd en blijven low profile. Ook het indrukwekkende leger Belgische collega-topmuzikanten (Tom Barman, Mauro, Steven De Bruyn, Wigbert Van Lierde) wordt ingeschakeld voor dat hogere doel: de Boodschap.

Dus geen opgewekte popliedjes meer zoals die op haar vorige plaat 'Jardin secret' stonden, een zeldzame, aangename uitzondering als Friends niet te na gesproken. Neen, de negentien nummers brengen grotendeels rauwe soul. Let wel: die aanpak werkt soms wel degelijk. Zoals in Don't Want To Know, een cover van John Martyn, waarin Axelle Red gevoeliger dan ooit klinkt. En dat geldt ook voor het breekbare Empathy.

Op disc twee weten wij Song Called Chip te pruimen voor zijn mooie openbloeiende refrein. Maar de meeste liedjes zijn we twee minuten na de luisterbeurt alweer vergeten en dat is een jammerlijke zaak voor een zangeres die het in het verleden moest hebben van haar catchy songs.

Op het tweede schijfje staan ook nog twee Franse nummers. Het kan geen toevel zijn dat wij Présidente een van de betere nummers van de plaat. Die taal lijkt haar gewoon beter op het lijf geschreven te zijn. Al kijken wij wél reikhalzend uit naar haar volgende album, waarin ze voor het Nederlands zou opteren. Maar eerst moest ze dus dit ei leggen. Het resultaat is een omelet die niet altijd even lekker smaakt, waardoor wij enigszins op onze honger bleven zitten. Axelle Red steekt haar nek uit met deze protestplaat en verdient daarvoor alle lof, maar ook op zo'n plaat mogen van ons hits staan.