Babyshambles - Sequel To The Prequel

Parlophone

Of het label en de overige bandleden van Babyshambles niet stilaan een standbeeld verdienen om Doherty terug in een studio te krijgen? Doe gerust! Want wat nog straffer is, is dat ze na vier jaar een zeer aangenaam album afleveren. Sterke sequel, als u het ons vraagt.

Het vuur wordt namelijk meteen aan de erg korte lont gestoken. Fireman schiet als een zeepkist van de Mont Blanc, waarbij Doherty de enige is die niet echt mee kan met de felle storm. Het vlijmscherpe nummer is eindelijk op plaat geraakt, na zes jaar in concertsetlists te vertoeven.

De kritiek op hun nonchalance nodeloos herhalen zou echter zonde zijn, want het kan ook perfect andersom: het tijdloze Nothing Comes To Nothing zou ondanks de overschot aan kracht veel anoniemer passeren zonder het vocaal geklungel, maar sluit nu dus aan als een oerdegelijke, vooruitgeschoven single. We herkennen ook duidelijk de hand van producer Stephen Street, oudgediende bij onder meer The Smiths.

Waar in het openingsduo de opgewektheid nog volop knetterde, sluipt er met de country-invloeden in New Pair toch een zekere achterdocht binnen aangaande de hoeveelheid plaatopvulling. Gelukkig laat enkel afsluiter Minefield die twijfel nog eens vaag terugkeren.

Farmer’s Daughter temporiseert dankzij de akoestische gitaar, een mooie tekst en de gemoedsrust om later in het nummer uit te groeien tot stadionrock. Iets waar veel artiesten pas op hun oude dag aan beginnen en bij Doherty dus veel minder een certitude is. Penguins doet later op de plaat hetzelfde trucje nog eens over. Ook in Fall From Grace zet hij de achtervolging op Dylan in: "If I had to tell the truth, I would be lying".

De meerwaarde van dit album zit hem in Maybelline, al draagt elk nummer deed daar wel op zijn manier toe bij. En dat is op zich al een aangename verrassing. Er wordt verschillende richtingen uitgekeken: vaudeville in het titelnummer of ska in Dr. No. Van beide genres zijn we verre van liefhebber, maar hier komen ze er prima mee weg.

Hoewel het vermoeden groot is, heeft Picture Me In A Hospital niets te maken met Doherty, maar wel met het motorongeluk van bassist McConnell. Door die gebeurtenis smeet hij zich helemaal op de groep met deze nieuwe worp als gevolg, inclusief strijkers in dit nummer. Seven Shades rammelt nadien even leuk als de start van deze drie kwartier.

Wie in de platenzaak twijfelt of ie toch maar de Deluxe Edition in de cd-kast wil schuiven, raden we dat zeker niet af. Vijf extra nummers, waarvan drie originele, een demo en een cover van The Velvet Underground wachten u daar op.