Balthazar - Fever

Pias Records

In 2015 was Balthazar even de grootste band van het land, laat u alstublieft niets anders wijsmaken. Met drie platen op vijf jaar tijd wisten ze hun sound te perfectioneren met ‘Thin Walls’ als culminatiepunt. Live was het allemaal nog dat tikkeltje perfecter, maar gewenning loerde om de hoek. Er werd besloten om op een hoogtepunt andere oorden te verkennen. Vier jaren gingen voorbij, maar de vraag was nooit wanneer, maar hoe de band zou terugkeren. Op ‘Fever’ doet de groep vooral waar ze goed in is, en dat is Balthazar zijn.

 

Openen doet de plaat met de ongelooflijk sterke titeltrack Fever, een nummer waarvoor de term ‘instant classic’ werd bedacht. De groovende baslijn waarmee Fever opent doet ons denken aan The Stone Roses, de tekst is lekker snedig gebracht zoals alleen Devoldere en Deprez dat kunnen: “You say your money means nothing to you / But to be honest, your money was all that I knew”. Halfweg ontspoort de song met een vuile gitaarriff waar Warhaus een patent op had, om Rik De Saedeleer te citeren: “Dag moeder”.

“I’m not the man for changes” bekent Devoldere op Changes, wat een lied blijkt te zijn over slechte gewoontes. Het is het nummer dat op de achtergrond speelt terwijl je om vijf uur ’s nachts voor de spiegel staat in de toiletten van een nachtclub. Je had helemaal geen zin om uit te gaan, en toch zie je jezelf daar weer staan.

Whatchu Doin’ en Phone Number zijn logische gevolgen wanneer de voornaamste songschrijvers allebei een soloplaat maken. Toen de band terug in de studio kroop waren er enkele zaken op voorhand geschreven, en dat hoor je. Beide songs gaan nadrukkelijk de mosterd halen bij respectievelijk J. Bernardt en Warhaus. Al vallen ze hier, jammer genoeg, wat in het water.

Geef ons dan maar Entertainment, ergens in een vochtige kelder in het Oostblok zullen er fantastische feestjes plaatsvinden terwijl dit nummer op de achtergrond speelt. Een blazerssectie die het geheel een jazzy gevoel geeft en een refrein dat dagen tussen onze oren bleef hangen, om nog maar te zwijgen over dat aanstekelijk gefluit, kortom een topper.

Het daaropvolgende tweeluik bevat opnieuw twee ‘restjes’, maar wat zijn ze heerlijk. Wij waren aanvankelijk niet heel wild van I’m Never Gonna Let You Down Again, maar het is een echte pop parel en zou zo maar de beste track kunnen zijn die J. Bernardt nooit uitbracht. Grapefruit is onmiskenbaar Warhaus, al is het wel voorzien van een dansbare drumbeat. Als er een bekwame dj aan knutselt heeft het ook nog eens potentieel als dansvloerkraker.

Wrong Vibrations doet ons denken aan de positiever ingestelde naamgenoot van The Beach Boys. Het is volgens ons de oudste song op de plaat, want het zou niet uit de toon vallen op ‘Thin Walls’ en dat is een bijzonder compliment.  

Afsluiter You’re So Real is die eer absoluut waard en doet ons uitkijken naar wat de toekomst brengt. Casier plukt weer een aardig eind weg op zijn basgitaar en op de achtergrond horen we Patricia Vanneste de band uitzwaaien met hartverscheurende strijkers. De toevoeging van de saxofoon bezorgt het nummer een etherische climax.
‘Fever’ is een schizofrene plaat, daar bestaat geen twijfel over, al zijn we er nog niet uit of dat al dan niet een goede zaak is. Het niveau van de songs is consistent, de stijl iets minder. Sommige tracks klinken als ‘oude’ Balthazar, andere doen ons denken aan Warhaus of J.Bernardt, maar de beste songs op deze plaat zijn een mengvorm van al die ingrediënten. ‘Fever’ is de eerste stap richting een nieuwe meesterwerk, en we durven er gif op innemen dat deze band er vroeger dan later weer een uit de mouwen zal schudden.

Balthazar staat op vrijdag 8 maart in de Lotto Arena.