Band Of Horses - Acoustic At The Ryman

Brown

Nergens komt een artiest beter tot zijn recht dan op het podium. Ik geloof dat het Mick Jagger was die ooit zei “Als je het op het podium niet kan waarmaken, dan ben je geen artiest.” Het kan ook Aristoteles geweest zijn. Liveplaten? Soms zijn ze essentieel, veel vaker overbodig. Die akoestische van Band Of Horses, die is overbodig.

Het aspect dat wij het belangrijkst vinden aan liveplaten is volledigheid. ‘Pearl Jam: Live At The Gorge’ (2007) blijft het te kloppen voorbeeld in deze. Deze zesdubbelaar bevat honderd tracks en acht uur muziek, een neerslag van drie avonden Pearl Jam in dezelfde zaal. De drie shows zijn volledig weergegeven, inclusief dubbele nummers en speeches van Eddie Vedder.  Het andere ultieme live voorbeeld is ‘One Nite Alone…Live!’ (2002) van Prince. Ook hier: zesendertig tracks, drie uur muziek en een plaat die weergeeft wat Prince zo bijzonder maakt.

Dat gevoel ontbreekt bij ‘Acoustic At The Ryman’. Deze compilatie van twee avonden in het Ryman Auditorium te Nashville (27 en 28 april 2013) mist urgentie en uniciteit. Om te beginnen bevat het album maar tien nummers, nogal kort voor een live performance, maar één en ander valt in elkaar als je de setlists van die bewuste avonden gaat opzoeken en ziet dat het akoestische gedeelte maar één derde van de totale setlist besloeg.  Daarnaast zijn er nummers van beide avonden in de tracklist opgenomen, wat het eerder tot een hutsepot maakt dan een unieke weergave van één van beide avonden.

Verder is er amper of geen ruimte voor bindteksten (waren ze er niet of zijn ze weggeknipt?) en reageert het publiek eerder mak. Kortom: als wij naar ‘Acoustic At The Ryman’ luisteren, dan ontbreekt het ‘waren-we-daar-maar-bij-geweest’-gevoel.

Verder is de plaat nogal eendimensionaal. Er wordt mooi gezongen en goed samengezongen ook, maar hoewel de plaat maar tien nummers telt, sluipt er gaandeweg een zekere verveling en gewoonte in. De hoogtepunten hier zijn niet toevallig de oudere nummers van de eerste twee langspelers (Wicked Gil, The Funeral, Marry Song, No One’s Gonna Love You) die gewoon ook de beste platen waren.

Een plaat met de neerslag van één volledige avond in The Ryman, dat had ons allicht blijer gemaakt.  Nu blijven we op onze honger zitten. Eentje voor de fans.