Band Of Horses - Mirage Rock

Columbia Records

Bij wie het parcours van Band of Horses de laatste jaren enigszins heeft gevolgd, zit de schrik er goed in. Debuut ‘Everything all the Time’, uitgebracht toen de groep nog min of meer een soloproject van frontman Ben Bridwell was, brak commercieel gezien geen potten, maar de oren die het album bereikte waren sterk onder de indruk.

Een jaar later, in 2007, kwam de doorbraak met ‘Cease to Begin’. En terecht, de plaat blaakte van pracht en noodzaak en kwam bijgevolg in vele eindejaarslijstjes terecht. In 2010 volgde ‘Infinite Arms’, de eerste release bij een major. Lang niet slecht, gepolijster dan het vorige werk ook, maar geen evenknie van ‘Cease to Begin’.

En nu is er dus ‘Mirage Rock’. Eeuwige zwerver Bridwell heeft zich gesetteld in Carolina om een gezin te starten, en verzamelde een kern van vier vaste groepsleden rond zich. Hoe hebben deze omstandigheden zich nu vertaald naar de nieuwe plaat?

Single en opener Knock Knock zorgt alvast voor een zucht van opluchting. De goesting spat er van af, en de kalk in onze douche is uit eigen beweging vertrokken door onze vele pogingen om de ‘oohoooohs’ mee te kelen. How to Live knipoogt vet naar de potige gitaarrock van de zeventiger jaren, iets dat op deze plaat wel vaker gebeurt, maar komt vooral een beetje mak over.

In dat bedje zijn wel meerdere nummers op ‘Mirage Rock’ ziek. A Little Biblical, Shut-In Tourist en Electric Music zijn sterke songs, het laatste had zo op Exile on Main Street gekund, maar ze beklijven niet. Geen haar op ons hoofd dat er aan denkt om de skiptoets te beroeren, maar evenmin om de versterker naar elf te draaien.

Wanneer de heren van de betreden paden afwijken wordt het wél interessant. Dumpster World kabbelt bijna twee minuten lang op een gezapig tempo verder, om dan plots open te scheuren en een gedreven rocker los te laten. En wanneer Bridwell in het aanstekelijke Feud ‘I want you to faaaaaaail’ krijst, dan voél je hem.

En dan zijn er nog de tranentrekkers natuurlijk. Noem ons janetten, maar als Band of Horses gas terugneemt en de harmonieuze folktoer opgaat, dan gaan wij door de knieën. Hoogtepunten hier zijn Slow Cruel Hands of Time, Everything’s Gonna Be Undone en vooral de verscheurende afsluiter Heartbreak on the 101.

Eindverdict: Band of Horses levert alwéér een plaat af waar volstrekt niets negatiefs over te zeggen valt, maar door heren van dit kaliber willen we omver geblazen worden en niet zoet gehouden.