Band Of Horses - Why Are You OK

Interscope

Het is tien jaar geleden dat Band Of Horses iedereen omver blies met debuut ‘Everything All The Time’. Met uitzondering van de liveplaat ‘Acoustic At The Ryman’ is het ook al weer van 2012 geleden dat de vorige langspeler ‘Mirage Rock’ verscheen. En er is intussen veel veranderd.

Na het fantastische ‘Cease To Begin’ werd de groep rond Ben Bridwell stadionfähig en ze tekenden bij een major. Bridwell zelf werd vader van vier kinderen, met als gevolg dat hij nu ’s nachts werkt om overdag voor zijn kroost te zorgen. En dat hoor je. Veel nummers gaan over de sleur van het alledaagse leven en het duister van de nacht sluipt binnen langs de kleinste kieren.

‘Why Are You OK’ begint ambitieus: Dull Times: The Moon klokt af op zeven minuten. De eerste minuten kabbelen rustig voorbij; pas na vierenhalve minuut breekt een fuzzy gitaar de song helemaal open en krijgen we de adrenalinerush waarop we zaten te wachten. Maar die lijn wordt niet meteen doorgetrokken: Solemn Oath en Hag zijn allebei nummers die op lijken te bouwen naar een knallend hoogtepunt, maar dat nooit bereiken.

Het plezier begint wel te spatten op Casual Party, een nummer over vervelende gesprekken op feestjes dat zelf echter geen seconde onze aandacht doet verslappen. Komt meteen daarna: het onweerstaanbaar meezingbare In A Drawer – met J Mascis van Dinosaur Jr. die meezingt. En we denken terstond dat we zijn vertrokken voor de joyride die Band Of Horses ons al zo vaak heeft bezorgd.

Jammer dat die hoop meteen in de kiem wordt gesmoord met Hold On Gimme A Sec, een dikke minuut instrumentaal gepiel die wat ons betreft best weggelaten mocht worden. Wat volgt stemt ons weer vrolijker: naast euforische rockers schrijft Bridwell immers ook prachtige countryballads en het trio Lying Under Oak, Throw My Mess en Whatever, Whereever moeten niet onderdoen voor zijn beste werk in die categorie. De melodieën zijn slepend en prachtig, als vanouds voorzien van goddelijke backing vocals. Vooral Throw My Mess is een onmiskenbaar hoogtepunt op dit album.

In Country Teen ontwaren we een mooie song, die echter wordt verpest door een knullig arrangement. De instrumenten klinken alsof ze een preset zijn op een jarennegentigkeyboard, wat te onzent geen compliment is.

De duisternis valt over de twee laatste songs. In Barrel House bezingt Bridwell de dagelijkse besognes van de huisman en hoe zijn huidige leven soms conflicteert met zijn ambities, begeleid door een ingetogen band en strijkers. Even Still wordt nog soberder – enkel stemmen en toetsen. Temidden van de sombere pracht zingt Bridwell: “I can see in the dark even still.” We zouden hem toch aanraden om weer meer de zon op te zoeken; dat heeft nog nooit iemands gemoed kwaad gedaan.

Houden wij van Band Of Horses? Natuurlijk! Vindt u ons op de eerste rij tijdens hun optreden op Werchter? Vanzelfsprekend. Maar net als bij ‘Mirage Rock’ blijven we op onze honger zitten. ‘Why Are You OK’ is een goeie plaat; bij momenten prachtig, maar er zitten een paar songs tussen die Band Of Horses niet waardig zijn. En wij wachten vol ongeduld op het volgende meesterwerk.