Band Of Skulls - Baby Darling Doll Face Honey

Shangri-La Music

Het was met een zekere argwaan dat we de debuutplaat van Band Of Skulls bekeken. Die titel – ‘Baby Darling Doll Face Honey’ - kon wel eens een ironische ondertoon zijn bij het werk van de nieuwste metalsensatie. Maar niets bleek minder waar. De gitaren durven wel eens uit de bocht te gaan, maar dit collectief als metalband omschrijven, gaat toch wel heel erg ver.

Ze komen uit Southampton - Russell Marsden (gitaar, zang), Emma Richardson (bas, zang) en Matt Hayward (drums) - en ze maken het soort muziek dat het in zich heeft om potten te breken. Toch ontbreekt de connectie met eender welke soort Britpop. De muziek doet eerder Amerikaans aan, met stevige wortels in de blues en de bijhorende wijdse vlaktes.

Dat blijkt al meteen uit opener Light Of The Morning, een bluesrocker van het betere soort. De gitaar van Marsden doet vonken uit de boxen schieten en de ritmesectie begrijpt dat het die gitaar is die het voortouw neemt in dit nummer. De typische samenzang tussen Marsden en Richardson is dat tikkeltje extra dat het nummer naar de top voert. Intussen kan Hayward zich volledig uitleven op zijn kit. Een binnenkomer die kan tellen.

In de eerste helft van de plaat staan trouwens wel meer nummers waarvan je spontaan gaat headbangen. De intro van Death By Diamonds And Pearls is al meteen raak. Even op adem komen om dan meteen een eerste sprintje te trekken. Want als het refrein aan de beurt is, is het nummer niet meer te stuiten en word je meegesleurd door oerkrachten.

Even verderop stoten we op I Know What I Am, en het hek is helemaal van de dam. Dit is een nummer waarmee je een publiek uit de bol kan doen gaan. En ook Fires grijpt je meteen bij de ballen (voor zover voorhanden). Het tempo mag dan al iets lager liggen, het geheel is minstens even aanstekelijk. Marsden laat zijn gitaar af en toe heerlijk uithalen en de samenzang brengt het nummer helemaal op smaak.

Met Honest wordt een rustpunt ingelast. Richardson laat zien dat zij ook een zachte kant heeft, een kant die trouwens best gesmaakt kan worden.

Maar het is niet al goud wat blinkt. Vanaf Bomb kan het hoge niveau moeilijk worden aangehouden. Niet dat je het nummer meteen moet overslaan, maar toch stelt het wat teleur. Hetzelfde geldt trouwens voor Impossible en Blood, nummers die best ok zijn, maar niet van dezelfde kwaliteit als in de eerste zes nummers.

‘Baby Darling Doll Face Honey’ is een debuut dat gezien mag worden. De band heeft duidelijk nog groeiruimte en levert ook nu al heel wat kwaliteit af. Dat belooft alleen maar het beste voor het verdere werk.