Band Of Skulls - Himalayan

PIAS

Het Himalayagebergte kan je op zijn minst indrukwekkend noemen en Band Of Skulls wil hetzelfde effect met hun plaat oproepen. Daar slagen ze wel in. Een dikke twee jaar na het verschijnen van ‘Sweet Sour’ is er nu ‘Himalayan’. En we kunnen je al meteen geruststellen: de Britten klinken nog altijd even sterk als vroeger. Ruw, strak en met extensions die zo uit de haardos van Kasabian kunnen gepikt zijn. ‘Himalayan’ passeert niet onopgemerkt langs je oren.

Het album opent door eerste single Asleep At The Wheel in je gezicht te smeren. Dreunend en scheurend breekt het je schedel binnen en schreeuwt er de boel bij elkaar. Meezingbaar, dat is het eerste kernwoord en ook de andere nummers kunnen ervan meespreken.

Titelsong Himalayan is wat lichter en zelfs dansbaar. Heerlijk, dat zorgeloze sfeertje dat errond hangt en dat vooral gedragen wordt door de perfecte samenzang van Russel Marsden en Emma Richardson. De prijs voor leukste titel gaat vanzelfsprekend naar Hoochie Coochie, dat als een trein door je lichaam raast, opzoek naar een plaats om stoom af te blazen. De drang weerstaan om niet met je schouders te schudden, is zowaar quasi onmogelijk.

Het is wachten op Cold Sweat voor een pauze in de drukte van ‘Himalayan’. En daar geeft Richardson zich volledig aan over. Je vergeet bijna dat je naar Band Of Skulls aan het luisteren bent, tot er in de derde minuut toch een pak gitaren worden bijgesleurd. Fijne afwisseling!

You Are All That I Am Not is de tweede ballad in het rijtje en veroorzaakt een zeemzoet gevoel met zwartgeblakerde randjes. Twee woorden: pure schoonheid. En naast het typische Band Of Skulls-geluid vind je dan een song als Toreador, die wel tijdens een uitstapje naar Spanje geschreven lijkt te zijn. Ook hier is de vergelijking met Kasabian snel gemaakt.  Of ze naar elkaar geluisterd hebben, lijkt perfect mogelijk, maar geen haan die daar naar kraait.

In de reeks verborgen parels raden we graag het gifzwarte Heaven’s Key aan dat onmiddellijk blijft hangen. Opnieuw meezingbaar en kanshebber om livefavoriet te worden vanwege het meeslepende refrein, dat door hart en ziel snijdt.

Band Of Skulls hoeft helemaal geen positieve band te zijn, zolang ze titels als I Feel Like Ten Men, Nine Dead And One Dying aan hun nummers geven. De titel mag dan een slecht vooruitzicht lijken, het nummer zelf is gitaarrock op zijn best. Nee, ‘Himalayan’ is geen plaat, die je aanmaant vrolijk in de lentezon te dansen, maar verjaagt wel alle frustraties uit je gedachtenen en zorgt voor stevige fundamenten als je even de weg kwijt bent. De vertrouwde sound van Band Of Skulls wordt bij deze nog maar eens bevestigd. Aanrader!

Band Of Skulls speelt op 2 april in de Botanique.