Band Of Skulls - Sweet Sour
Electric Blues
Drie jaar. Zo lang heeft het geduurd voor Band Of Skulls, drie rockers uit Southampton, met een opvolger voor hun succesvolle debuut ‘Baby Darling Doll Face Honey’ kwamen. Maar nu is hij er dan, ‘Sweet Sour’. De hamvraag luidt: gaat deze tweede plaat evenveel potten breken als zijn voorganger? Ironisch genoeg heeft het album een zoete en een zure kant. Van enige eenheid lijkt nauwelijks sprake.
‘Sweet Sour’ steekt nochtans meteen van wal met twee kleppers: de titeltrack en de single Bruises. Allebei zijn ze meteen herkenbaar als Band-Of-Skulls-materiaal. Onder meer de samenzang van Russell Marsden en Emma Richardson en het kenmerkende drumgeluid van Matt Hayward, die de eerste plaat zo typeerden, zijn ook hier nadrukkelijk aanwezig.
Het fantastisch bezwerende Wanderluster volgt, op de hielen gezeten door het rockende The Devil Takes Care of His Own, dat al in oktober van vorig jaar als single werd vooruitgestuurd. Lay My Head Down blijkt een niet misplaatst rustpunt, dat door het opzwepende You're Not Pretty But You Got It Going weer aan flarden wordt gescheurd.
De opgebouwde energie wordt daarna ietwat abrupt afgebroken door Navigate, het langste nummer van de plaat. Na een gezapig begin lijkt het halverwege op te bouwen naar een climax, maar uiteindelijk blijft het rustig voortkabbelen en lost het de verwachtingen niet helemaal in. Het is zo’n nummer dat niet echt weet wat het wil en dan maar besluit om niet echt iets te zijn. En ook het volgende nummer, Hometowns, staat in schril contrast tot het begin van de plaat. Het is een rustige song over de cycli van het leven, nuchter en een beetje donker, maar zonder al te veel variatie.
Met Lies pikt het trio de draad weer op en proberen ze opnieuw de pannen van het dak te rocken. Maar erg origineel klinkt het niet meer en we mogen van geluk spreken dat dit het kortste nummer van de plaat is. Met het rustige Close To Nowhere kruipt het album naar zijn einde. Bijlange geen slecht nummer, maar de titel typeert de song: in de buurt van nergens.
Waar ‘Baby Darling Doll Face Honey’ een plaat is die je als geheel graag terug oplegt, weet Band of Skulls met ‘Sweet Sour’ blijkbaar niet goed welke richting men uit wil. Ondanks een zeer sterk eerste deel, waarin de band zijn rockcapaciteiten etaleert met nummers die niet zouden misstaan op het debuut, stelt het tweede deel, met nummers die als eerder overbodig aanvoelen, teleur. Toch twijfelen we er niet aan dat deze band je live ook met die laatste nummers zal kunnen inpakken, zoals ze in oktober al bewezen in de Botanique.