Barbarisms - Barbarisms

Control Freak Kitten Records

Hij wou een dichter zijn. Hij wou vijftig dollar. Hij wou weg uit Amerika. Hij maakte het alledrie waar. En weldra is het uit met zijn luie leventje.

Nicholas Faraone was als jongeling zwaar onder de indruk van zangers als David Berman (The Silver Jews), Dan Bejar (Destroyer, The New Pornographers) en Bill Callahan (Smog), las de Bhagavad-Gita in de laadbak van een pick-uptruck en trok naar de lo-folkscene van Parijs. Vandaar ging het naar Stockholm.

Die reis bezingt hij in Explorer. Iedereen raadt hem af om naar het koude noorden te trekken (“You lose a lot of good ponies out there / You come back wild with exhaustion / You come back with your best dogs in your stomach / You come back and all you hear is the barking”), maar hij doet het toch en ontmoet daar Tom Skantze van Alarma Man en Robin Af Ekenstam. Barbarisms is geboren.

Faraone is een zoeker en daarvoor nam hij risico’s zoals we leren uit Figures Of Men waarin hij bekend aan de coke gezeten te hebben, net als Bob Dylan “omdat het zijn kunst zou helpen”. Maar hij weet het zelf: “ I’m stuck to that searching / Like a tongue to the Southest pole of my mind / And that kind of searching takes you / Like a drink takes its cube of ice”.

In Katherine Anne Porter geeft hij een verklaring waarom zijn muziek zo traag, zo loom, zo “slackerig” klinkt. Ondanks alle risico’s die hij nam, overleefde hij en nu lijkt het alsof hij tijd heeft voor alles.

Faraone neemt dan ook de tijd om zowel de mensen rondom hem als zichzelf te observeren en te analyseren. Een mooi voorbeeld is Mackaylay Culkin On Pizza (verwijst naar The Pizza Underground) dat gebaseerd is op een video die gedraaid werd op een nogal wild feestje waarop hijzelf serieus dronken werd en meisjes elektrische sigaretten rookten.

Muzikaal klinkt het allemaal heel sober en elke song is duidelijk ontsproten aan dezelfde bron, maar de aparte stem van Faraone, de poëtische maar scherpe teksten en hier en daar een toefje harmonium zoals in Gaudo Falsetto of de aparte percussie van Ekenstam (die een onderarm mist) zijn het zout op de patatten.

En die patatten zijn ook al zeer de moeite. Het is moeilijk om te zeggen waarom, maar de songs ontroeren en kruipen echt onder je huid. Misschien zijn ze gewoon oprecht?

Ja, we bekennen: wij werden heel erg opgewonden van dit ‘Barbarisms’. Het gebeurt niet vaak dat we denken een toekomstige grote gevonden te hebben, maar hier gaan we nog van horen. Nu maar hopen dat Faraone zich niet laat civiliseren.

Geniet hier alvast van de huidige single: