Baroness - Yellow & Green

Relapse Records

Behoorlijk ambitieus om een dubbelalbum uit te brengen waarop je van koers verandert. Of gewoon een verstandige zet natuurlijk: een nieuwe koers duidelijk maken aan de hand van voldoende nieuw materiaal. Baroness toont met ‘Yellow & Green’ in elk geval dat het niet wil vastlopen in een dood spoor. 

Er zijn heel wat zaken veranderd op ‘Yellow & Green’, maar bepaalde dingen zijn ook gebleven. Zoals het openen van een plaat met een instrumental. En dat geldt voor beide cd’s. Beide instrumentals geven een idee van wat er nog volgen moet. Op ‘Yellow’ mogen eerste single Take My Bones Away en het daarop volgende March To The Sea stevig uitpakken. Dan gaat het een stuk kalmer aan tot afsluiter Eula weer de stevige registers openzet.

Neem nu Little Things. Zanger-gitarist John Baizley heeft het schreeuwen achter zich gelaten. Dat was ook al te merken op de eerder genoemde tracks, maar wordt pas echt duidelijk in dit nummer. Aan kracht moet Little Things daarom nog niet inboeten. Getuige de dubbele gitaarsolo naar het einde toe.

Af en toe lijkt Baroness op deze plaat behoorlijk naar progrock te knipogen, zonder de eigen roots daarbij te vergeten. Luister  maar naar het bijna zeven minuten lange Eula, dat het hele spectrum van zacht over steviger naar krachtig bespeelt. Je voelt de spanning stilaan oplopen tot het bloed er vanaf spat. Of zoals Baizley het zelf zingt: “I can’t forget the taste / Can’t forget the taste of my own blood”.

Met het Green Theme, de instrumental waarmee de tweede cd ‘Green’ wordt ingezet, wordt eerst en vooral de overgang gemaakt van geel naar groen, maar wordt ook de door prog geïnspireerde muzikale koers verder gezet. Opnieuw is er sprake van behoorlijk grote tegenstellingen.

Board Up The House lijkt opnieuw een atypisch Baronessnummer en de ongewone tussenstukjes, die de band er schijnbaar achteloos in steekt, maken het ook meteen spannend. Er zitten nog verrassingen in bepaalde songs, zoals de specifieke gitaarsound in Foolsong.

Die spanning wordt in elk nummer aangehouden. Het doet vreemd aan dat deze band je op de twee vorige platen een stevige trap in de onderbuik wist te bezorgen terwijl er nu eerder sprake is van een zalvende beweging. Maar Baroness maakt het slikken van die pil toch nog aangenaam en je gaat je daarna alleen maar beter voelen bij wat er volgt. Blijft alleen de vraag of dit live overeind blijft na de mastodonten van optredens die de band op basis van hun vroegere werk gaven. Het zal hoe dan ook wennen zijn.

Laat ons duidelijk zijn: ‘Yellow & Green’ is een plaat waar je alle kanten mee uitkan. En de overgang van sludgemetal naar -het kind moet nu eenmaal een naam dragen - rock is meer dan geslaagd te noemen. Ongetwijfeld zullen ze hiermee niet alle fans kunnen overtuigen, maar het getuigt in elk geval van lef en, jawel, van ambitie. En dat kunnen wij in eender welke band wel appreciëren, zeker als het geleverde werk van een dergelijk hoog niveau is.

Baroness speelt op vrijdag 17 augustus op Pukkelpop.