BARST - The Endevour
ConSouling Sounds
Anderhalf jaar geleden zetten we al ons geld voor 2017 in op BARST. Voorbarig, zo bleek, want het was wachten tot mei 2018 op een opvolger voor eersteling 'The Western Lands'. Heel af en toe stoot je op een plaat waaraan je instant verslaafd raakt. 'The Endeavour' is er zo een. Wat. Een. Trip.
Je hebt platen die groeien bij elke luisterbeurt, maar deze 'The Endeavour' is van een ander kaliber. Over tien jaar ontdekken we ongetwijfeld nog nieuwe lagen waar onze zintuigen vandaag niet bij kunnen. De eerste beluistering is veeleisend, maar je moet er doorheen. Best in één ruk, want dit is het soort release die je in zijn geheel dient te consumeren. Afzonderlijke tracks beluisteren is zinloos. Tweeënveertig minuten duurt de rit. Van de afgelegde afstand in kilometer dan wel in lichtjaren hebben we bij aankomst geen benul. Deze plaat is het muzikale equivalent van gewichtloosheid. Ladies and gentlemen, we are floating in space, zij het in een meteorietenstorm.
BARST, de band rond Bart Desmet, houdt niet van kiezen en sleurt ook op deze plaat zowel compromisloze noise, bezwerende postrock, brute postpunk als verraderlijk lieve shoegaze binnen in de sound; met drones als bindmiddel. Zo klinkt 'The Endeavour' tegelijk nostalgisch en futuristisch. Was het nu zeventig, tachtig of negentig? Was het nu 2070, 2080 of 2090? De dag dat de teletijdmachine tilt slaat…
Opener Beyond The Fields gooide BARST al eerder te grabbel. De song, die eigenlijk een eenheid vormt met Point B, herdefinieert woorden als spanning, opbouw en energie. Horen we na tien minuten vocaliste Messy Mathi “Ave Maria” als een mantra opvoeren? Wellicht niet, maar de ware toedracht ontdekken we over tien jaar misschien wel.
Een song als Death is dan weer op duistere industrial geschoeid. Tijdens luisterbeurt vier of vijf - vergeef ons de onnauwkeurigheid - zagen we Trent Reznor opgesloten in een steriliseerbokaal schreeuwen om eruit te mogen. Of was het Anne Clark? Onze hersenen hebben soms rare zijwegen. Omdat het kan, want bedenkt Bart Desmet die composities niet al eens met de term “Wahnsinnsmusik”? De waanzinnige mens in ons ontwaart in The Mad zelfs echo’s van de tune van de eightiespolitiereeks 'Miami Vice' (vergeef het ons).
Na zes songs lijkt het laatste bedrijf, When You Die It Will Be Good, eindelijk wat rust te brengen. We mijmeren richting het etherische geluid van het Japanse Mono. Heel even maar, want de ademhaling loopt amper terug normaal of daar geeft beatsleverancier Mathlovsky al de aanzet om de band het hele instrumentarium te laten teisteren. Magistrale afsluiter van een plaat die we eind december ongetwijfeld nog eens zullen oplijsten!
“Maar hoe kindvriendelijk is 'The Endeavour' nu eigenlijk?”, vraagt de bezorgde ouder in u zich tenslotte af. Wel, de vijfjarige dochter ten huize van nam de rondslingerende platenhoes vast, bekeek het artwork van Marlies De Smet en zei spontaan: “Oh, zo mooi!”.