Basement Jaxx - Crazy Itch Radio

XL Recordings

Drie jaar na 'Kish Kash' en een half jaar na het best of-album 'The Singles', besluiten de mannen van Basement Jaxx nog eens uw oren en portefeuille te openen. Dat Felix Burton en Simon Ratcliff nog steeds doen waar ze zin in hebben, blijkt opnieuw uit dit hoogst merkwaardige album. Zelfs Michael Jackson zou zijn wenkbrauwen, voor zover hij er nog heeft, fronsen voor deze portie excentriciteit.

Wat meteen opvalt, is de felgekleurde en behoorlijk psychedelische albumhoes. Als de cd wat heen een weer geschud wordt, lijkt het wel alsof de hond op de cover zich zit te krabben (zie titel). Basement Jaxx denkt dus duidelijk ook aan zijn fans die het album, alvorens het op te leggen, als tafeltje gebruiken om hun joint op te rollen.

Het album zelf is opgebouwd als een radioshow. De tracks worden afgewisseld met intermezzo's en (fake) reclame. Niet bijster origineel, aangezien Manu Chao en Michael Franti al eerder op de proppen kwamen met dit concept. Ook de muziek zelf durft af en toe eens tegen het been van meneer plagiaat oprijden. Zo ruikt de intro verdacht veel naar filmmuziek van Star Wars en gebruikt On the Train een sample van Ray Charles' Hit the Road Jack.

Het album is uiteindelijk een mengelmoes van samples, muziekgenres en vocals geworden. Hush Boy is een commercieel funknummer, Hey You heeft een hele portie gipsy in zich terwijl On the Train dan weer zuivere motown is. Verder valt er nog wat latin, elektro en hiphop te ontdekken. Beste nummer van de cd is ongetwijfeld Everybody, een housy plaatje met veel funky samples. Bij Run for Cover echter ga je inderdaad beter lopen. Veel te hectisch en behoorlijk enerverend op lange termijn. Beetje te vergelijken met een peuter die constant de waarom-vraag stelt.

Uiteindelijk is dit zeker geen slecht album, zeker niet in vergelijking met het vorige. Maar Basement Jaxx is nog lang niet terug op het niveau van de beginjaren. Hier en daar is er wel een catchy nummertje, maar het album mist de pit en originaliteit die we gewoon zijn van het duo. Ideaal als achtergrondmuziek tijdens de grote kuis maar zeker geen klassieker.