Basement Jaxx - Junto

Atlantic Jaxx

Op de jongste editie van Couleur Café maakte headliner Basement Jaxx indruk met een tropische houseset die van begin tot eind swingde als een vers geboren zeug. Niet moeilijk want de Britten hebben er ondertussen een carrière van twintig jaar en bijna evenveel hits op zitten. Op hun kleurrijke optreden doken hier en daar ook nummers die op het nieuwe album ‘Junto’ staan en die klonken niet heel afwijkend van de bekende formule.

Die formule bestaat uit een grabbelton waarin een hoop tropische muziekgenres zitten en waaruit vervolgens wat stukjes en brokjes worden geplukt. Die worden dan weer op een wollige house beat gezet en zangers en zangeressen mogen er niet al te veel zeggende teksten over declameren. Een eerste mooi voorbeeld is opener Power To The People. Solliciteren producers Simon Ratcliffe en Felix Burton hier voor een plekje op Eurosong? De titel zegt al genoeg over de flauwe gospelhymne die we in de strot geduwd krijgen.

Dat het duo mee is met zijn tijd bewijzen ze graag met Unicorn. De eerste naam die in ons hoofd schiet is Disclosure, de eerste groep die (future) bass op degelijke wijze naar een mainstreampubliek wist te brengen. Unicorn teert dus op de huidige UK-vibe die inmiddels ook de hitlijsten bestormt. Veel wordt er niet toegevoegd. Veel valt er dan ook niet over te zeggen.

Dan vinden we Never Say Never een interessantere single. Met zijn pianolijn zit je ook hier weer dicht op de houseclichés, maar de melodie verveelt tenminste niet na drie luisterbeurten. Bovendien klinkt de zanglijn van de jonge en nog onbekende ETML (hij heeft ocharme nog maar 1000 vind-ik-leuks achter zijn naam staan) best sexy. Dance muziek van vandaag, punt uit.

In songs als We Are Not Alone, Summer Dem, Sneakin’ Toronto en Mermaid Of Salinas hoor je echo’s van oude Basement Jaxx-platen, maar het niveau van oude hits als Red Alert of Where’s Your Head At, laat staan Fly Life of Set Your Body Free halen ze op geen enkel moment meer. Enkel in Buffalo komt hun undergroundzijde uit hun broeierige beginperiode weer even naar boven. Het nummer klokt af op net geen twee en een halve minuut.

Neen, we zijn niet meer onder de indruk. En dan te bedenken dat Ratcliffe en Burton vooraf zelf nog twijfelden over een nieuw album. Misschien hadden ze het maar moeten laten.