Bass Drum Of Death - Bass Drum Of Death
Fat Possum Records
‘Bass Drum Of Death’ is een vlag die de lading ongeveer even goed dekt als Eagles Of Death Metal dat deed. En dat is niet de enige overeenkomst tussen beide bands. Beiden begonnen ze als een duo. Allebei touren ze zo goed als onophoudelijk, en drijven ze op het uithoudingsvermogen van één man. Bij Eagles of Death Metal was dat Jesse Hughes, bij Bass Drum of Death is dat John Barrett. En ook muzikaal zijn er overeenkomsten. Hoewel Barrett afkomstig is uit het diepe Zuiden van de Verenigde Staten, is de sound van zijn eenmansgroepje die verankerd in de low-fi Californische garagerock.
Barrett wil muziek maken en spelen, optreden en touren. ‘Een dag òff the road is een verloren dag’, lijkt zijn credo. En dus neemt hij songs op op hotelkamers, bij hem thuis of in het repetitiehok. Een laptop en het DIY programma ‘Garageband’, meer heeft de man niet nodig om een – goéie - plaat te maken. De nieuwe, titelloze plaat van Bass Drum Of Death, is hun beste werk tot nu toe. De pure new-wave en punk invloeden van de vorige plaat zijn grotendeels overboord gezet, en de songs zijn technischer, gelaagder en ambitieuzer geworden. Wat nog niet will zeggen dat Bass Drum Of Death nu plotseling moeilijk gaan doen: de zompige, vaak bluesy rock van de nieuwe plaat wordt geschraagd door stevige – zij het niet àl te complex in elkaar gedraaide - songs en met een attitude die meer punk is dat wat we ons van eender welke punkgroep van de laatste vijfentwintig jaar kunnen herinneren. (By the way: voor een echte masterclass in punk haalt u eerst het heruitgebrachte werk all-black bands Death en Bad Religion in huis, vòor u aan iets anders begint, maar dit geheel terzijde).
Opener I Wanna Be Forgotten is meteen raak: surfpunk, waarin Barrett The Beach Boys en Wavves met elkaar verzoent. Such A Bore wordt bedolven onder lagen reverb, fuzz en distortion maar blijft catchy as hell. Fine Lines is Bass Drum of Death op z’n bluesiest en verwijst zo nadrukkelijk naar stoner rock en de ‘Blues-à-là-Homme’, dat het Barrett en z’n drummer een plaatsje zou moeten opleveren in het voorprogramma van Queens of the Stone Age.
‘Bass Drum Of Death’ is een open repetitie van een gedreven groepje dat er méér dan goesting in heeft. Een korte, opwindende en inspirerende trip langs surf, punk en classic bluesrock. Géén onvergetelijke plaat – wij zouden zeggen: een welverdiende 7 op 10, maar wel een belangrijke, want ze maakt een punt. Luid en smerig – maar ook weer niet té smerig – en met teksten waar iedereen die een ziel heeft, zich kan mee vereenzelvigen, laat John Barrett horen dat àlles mogelijk is. Hij neemt écht in z’n garage op - niet in een miljoenenstudio die hij ‘garage’ noemt - en hij legt geen ronkende verklaringen af in de liner notes van z’n plaat.
De man begon zonder platenfirma, schreef het grootste deel van z’n muzikale leven alleen, nam in z’n uppie plaatjes op en tourde zelfs in z’n eentje. Vandaag tourt hij met een band(je) door de USA en de Verenigde Staten voor een steeds groter wordende schare fans. Het verhaal van Bass Drum Of Death zou een inspiratie moeten zijn voor elk lid van élk bandje dat op dinsdag- of donderdagavond ergens ten velde, in een crappy repetitiehok moet constateren dat de drummer of de gitarist er – wéér – niet zijn geraakt vanwege problemen met het lief of een verbouwing. Doorbijten jongens! En Bass Drum Of Death plus Garageband in huis halen. Dan lukt het wel. En wie dezelfde sensatie dichter bij huis wil meemaken: check out Psycho 44. Doén!