Battles - Gloss Drop
Warp Records
Iedereen moet wel eens door diepe dalen om vervolgens grote hoogtes te bereiken. Het zou een slogan van Bond Zonder Naam kunnen zijn maar hij had evengoed op de hoes van 'Gloss Drop' kunnen prijken, het nieuwste wonderkind van Battles. Dat die hoes vandaag voor onze neus ligt, zonder slogan evenwel, en dat de cd non-stop op onze stereoketen draait, heeft de band aan zijn doorzettingsvermogen en vooral aan zijn talent te danken.
Wellicht had 'Gloss Drop' helemaal anders geklonken dan voorganger 'Mirrored' indien zanger en gitarist Tyondai Braxton niet plotsklaps de groep verlaten had. Maar wie maalt daar nog om als je het resultaat vandaag hoort. Battles klinkt fris, geïnspireerd en misschien ook wel een klein tikkeltje toegankelijker. Hun sound blijft verder ongewijzigd: een vrolijk samengaan van rock, elektronica, jazz en avant-garde.
Een nieuw gegeven bij Battles zijn de gastzangers. U begrijpt uit het voorgaande dat dit eerder uit noodzaak was, al dan niet voor de fun. Een eerste keer verslikten wij ons bij het horen van Gary Numan. Naar verluid deed Numan net hetzelfde toen hij de instrumentale versie van My Machines hoorde. In elk geval bekt zijn stemgeluid even vlotjes over dit nummer als een surfplank op een paar uit de kluiten gewassen golven.
In dat rijtje plaatsen we ook graag Kazu Makino. Een vrouw zowaar. Normaal zingt deze vogel de scherpe noten bij Blonde Redhead, maar ook lijkt zij perfect in het plaatje te passen dat Battles voor haar uittekende. Yamantaka Eye toont dan weer zijn stembandkunsten uitgebreid in Sundome, dat als een van de meest weirde ambientnummers van de afgelopen jaren start, maar gaandeweg een paar keer danig van vorm veranderd. "Smijt er nog wat effecten over en de hele boel freakt lekker uit.", moeten ze daar in de studio tegen elkaar gezegd hebben. Gelijk hebben ze in elk geval.
Minimal-technoproducer Matias Aguayo slaagt er in om van Ice Cream bijna een popnummer te maken. Vergis u echter niet: Battles laat je alle hoekjes van de kamer zien. Ook de instrumentale nummers, nog steeds het overgrote deel van het album, werken zo aanstekelijk dat we er terstond vrolijk van worden. Opener Africastle duikt in zijn intro nog even nog even de groezelige kelders van Battles in, maar al snel achterhaal je dat het trio goedgeluimd door het leven wandelt.
De identiteitscrisis van Battles heeft dus alleen maar positieve vruchten afgeworpen. 'Gloss Drop' is voor ons alvast dé lenteplaat van dit jaar.