Battles - Mirrored

Warp Records

Hebt u hen gezien op Dour? Of zag u hen misschien tijdens het vorige Domino-festival in Brussel? En als u hen reeds bezig zag, was u dan ook zo onder de indruk van dat viertal dat op vier vierkante meter een show brengt die u overdondert, die over u heen rolt als een wervelstorm?

Om eerlijk te zijn, echt fantastisch waren die eerste EP’s niet. Het was iets nieuws (voor zover dat nog mogelijk is), iets dat fris klonk, maar het was een hemelsbreed verschil met wat er op een podium werd gebracht. De opdracht bestond er dan ook in om dat podiumgeluid, die ongebreidelde energie, weer te geven op een plastic schijfje.

'Mirrored' is daarvan het resultaat, een weerspiegeling van hun kunnen zoals de titel van de plaat en de afbeelding op het hoesje al weergeeft. De ongelooflijke hooks, de langzaam opgebouwde spanning (luister naar Atlas), het druipt er gewoon vanaf. Je kan niet anders dan teleurgesteld zijn wanneer een nummer is afgelopen. 

Wie de muziekscene een beetje volgt, zal de naam al wel zijn opgevallen. Voor de anderen: Battles bestaat uit een aantal avant-garde-muzikanten, die hun sporen hebben verdiend bij groepen als Tomahawk, Helmet, Don Caballero of Lynx, groepen die je zelden in de mainstream zal tegenkomen. In 2004 bundelden zij hun krachten als Battles om zo iets unieks neer te zetten. De eerste EP’s waren probeersels. 'Mirrored' is hun eerste volwaardige cd.

Wat meteen opvalt, is dat er deze keer gebruik is gemaakt van stemmen. Maar de stem wordt enkel gebruikt als een extra instrument, een bijkomende dimensie aan de muziek. Teksten zijn er praktisch niet en als ze er zijn, zijn ze zo vervormd dat je ze toch niet kan verstaan. Dat zou storend kunnen zijn, maar bij Battles versterkt het slechts het geheel.

Soms doet het ons denken aan de (haast) tekstloze en volledig vergeten plaat 'Pilgrimage' (uit 1971) van Wishbone Ash, waar ook geëxperimenteerd wordt met muziek en stemmen, al neigt die plaat meer naar blues. Battles heeft meer met elektronica en progrock: de experimenteerdrang van de elektronica en de perfectie van de progrock.

Luister naar het zorgvuldig opgebouwde en afwisselende Rainbow. Het stuitert alle kanten op, legt ongewone accenten en het houdt je steeds bij de les. Telkens opnieuw gebeurt er iets onverwachts, al heb je de plaat al talloze keren beluisterd. Er is steeds weer een drumroll of een baslijn, een bliep of een stemeffect die je nog niet had opgemerkt. Het lijkt te stoppen om dan weer op gang te komen (het nummer duurt dan ook ruim acht minuten).

Waar zit u verdorie nog op te wachten? Neem de bus, de auto, je fiets of ga te voet, maar zorg dat je in de platenwinkel geraakt om deze plaat te gaan kopen. Wees verbaasd, overrompeld, maar geniet vooral.