BC Camplight - Deportation Blues
Bella Union
Goede albums zijn vaak niet alleen mooi, maar ook een beetje vuil - in wisselende verhouding. Kijk naar ‘After The Goldrush’ van Neil Young, ‘Closing Time’ van Tom Waits of ‘Blackstar’ van Bowie. Knappe platen, maar daarom geen lieverdjes. ‘How To Die In The North’ (2015) van BC Camplight past in die categorie, net als het nieuwe, nog vuilere ‘Deportation Blues’.
De eerste kennismaking met ‘Deportation Blues’ verliep niet zonder tandengeknars. Het gevoel dat overheerste? Shit zeg, die BC Camplight is danig het noorden kwijt. Maar al snel klaarde de hemel op en begrepen we wat er schuilging achter die schrille sounds, humeurwisselingen en wanhopige woorden. Brian Christinzio heeft een kutperiode achter de rug. ‘Deportation Blues’ is daar de neerslag van. En hoe meer je ernaar luistert, hoe dieper die snijdt.
Wat gebeurde er? Christinzio, die eerder ten prooi viel aan drank, drugs en depressie, verliet in 2012 de States voor een nieuwe toekomst in Manchester. Maar ‘How To Die In The North’ was nog niet uit of Christinzio werd het land uitgezet (vandaar de titel ‘Deportation Blues’) en een veelbelovende zomertoer werd opgeschort. Met de omweg van Italiaans staatsburgerschap keerde hij uiteindelijk terug naar zijn geliefde Manchester. En toen viel de Brexit-bom…
Op ‘How To Die In The North’ was love het codewoord. Op ‘Deportation Blues’ primeren hel (Hell Or Pennsylvania), wanhoop (I’m Desperate), dood (Am I Dead Yet?) en chaos (Fire In England). Op I’m In A Weird Place Now loeit een sirene over een delicaat geplukte akkoordenprogressie. Zulke botsingen zijn op ‘Deportation Blues’ schering en inslag. Je wordt geraakt door de schoonheid ervan, maar bent je heel bewust van het onheil.
I’m In A Weird Place Now legt de loep over Christinzio’s mentale toestand: “Oh oh, I’m sick of this shit / I’m in a weird place now.” Het zou een strijdlied kunnen zijn voor momenten dat je langs alle kanten wordt belaagd. Momenten dat je denkt: wat gebeurt hier in godsnaam? Maar het is niet allemaal kommer en kwel. De laatste strofe is een geaffecteerde lofzang op Manchester Town: “Oh lord, a pretty little city, innit?”
Ondertussen blijft Christinzio’s aardedonkere humor overeind. I’m Desperate (met prachtige gaststem Ali Bell) begint hij met: “I’ve got a hole in my shoe / I’ve got my shoe on my foot / I’ve got my foot in the grave / It’s a grave situation.” In Fire In England vertelt hij hoe Theresa May het ritmegevoel en het modebesef heeft van een autobus. Diezelfde song, één van de beste die XTC nooit schreef, bevat trouwens dé lijn van de plaat: “One day she’s gonna wake up / And say: my God, fire in England!”.
In When I Think Of My Dog, een dramatische ballad aan de grand piano, huilt hij zoals zijn viervoeter zou doen. En over drama gesproken, in Midnight Ease (dat een beetje ruikt naar Grandaddy) zingt hij eerst: “Well I hate being dramatic”, om dan na een grandioze break toe te geven: “All right, that was pretty dramatic, it was / You know I lie sometimes”. Het heeft iets van het hardop nadenkende karakter dat ‘Queen Of Denmark’ van John Grant zo goed maakte.
En ja, ‘Deportation Blues’ klinkt dus ook heel wat tinten donkerder dan ‘How To Die In The North’. Er zijn momenten van intense pracht, maar BC Camplight laat die nooit lang leven. Zo vergelijken we het refrein van Am I Dead Yet? met een goederentrein die een dure oldtimer aan flarden beukt. En ook het rock-‘n-roll-refreintje van het gitzwarte Hell Or Pennsylvania is bevreemdend. Om nog te zwijgen van Twin Peaks-sfeer van Until You Kiss Me, waar een schaar de maat aangeeft.
‘Deportation Blues’ is een universum waarin zachte piano, akoestische gitaar en soulvolle stemuithalen worden bedreigd door iele falsetzang (Deportation Blues), verontrustend gefluister (Hell Or …) krakende synths en smerige drumrolls. Een album waaruit misschien niet veel liefde spreekt, maar die wel veel liefde verdient. Want als openhartigheid, mooi songmateriaal en provocerende geluiden samengaan, dan krijg je dus een plaat die lang, lang, lang meegaat.