Beach House - 7

Sub Pop Records

Het laatste studioalbum van de Amerikaanse dreampopband Beach House is alweer geleden van 2015. Vorig jaar werden de fans nog effectief warm gehouden met ‘B-Sides and Rarities’, een schijf vol onuitgebracht werk en twee nieuwe songs. In datzelfde jaar begonnen Victoria Legrand en Alex Scally te werken aan wat uiteindelijk zou resulteren in het zevende studioalbum dat wel een heel toepasselijke titel meekreeg: ‘7’. Na vier albums nam de band ook afscheid van producer Chris Coady. Niemand minder dan Sonic Boom (Peter Kember) van Experimental Audio Research (EAR) en Spaceman 3 nam samen met de band plaats achter de knoppen.

‘7’ is een in de basis - en vooral qua geluid - typische Beach House-plaat. Denk echter niet dat de band geheel voor herhaling gaat. Natuurlijk is het dromerige geluid weer aanwezig, maar het heeft scherpere randjes en de band durft hier en daar buiten de lijntjes te kleuren. De mooie opener Dark Spring gaat zo energiek van start dat we héél even vergeten dat Beach House een dreampopband is. Een haast jagende song met roffelende drumbreaks en overstuurde gitaren die naar het einde toe licht lijkt te ontsporen, maar toch wankelend op de rials blijft. Prachtig!

Pay No Mind is zoals we van Beach House kennen, maar met een mespuntje The Cure ten tijde van ‘Disintegration’ (1989) aan het recept toegevoegd. Een van de prijsnummers van ‘7’ is zonder twijfel het gelaagde Lemon Glow. Prachtige, hypnotiserende en buzzende synthesizerlijnen en lome, diepe baslijnen. De beklemmende sfeer zorgt ervoor dat je je in een wel heel bizarre droom waant. Zo geeft Beach House de term dreampop een nieuwe dimensie. Erg fraai!

Beach House heeft ook goed geluisterd naar anderen en schroomt niet die invloeden toe te voegen aan hun geluidspalet. Zo zijn de vocalen aan het begin van L'Inconnue volgens de Andy Stott-methode opgenomen en ze passen bij de prachtige arrangementen.

Helaas is niet alles op ‘7’ even sterk. De liedjes Drunk In LA en Loose Your Smile kabbelen net iets te veel voort om echt te blijven hangen, al is de instrumentatie heel mooi. Black Car is dan weer een uitschieter. De arrangementen zijn een tik spannender dan de twee eerder genoemde liedjes en blijven wel hangen.

Op een paar kleine minpuntjes na hebben we niks aan te merken op ‘7’. Beach House heeft met deze zevende plaat de verwachtingen ruimschoots ingelost en wederom een puike plaat afgeleverd.