Bear In Heaven - I Love You, It's Cool

Dead Oceans

Als kitsch de nieuwe chic is, dan hangt de hoes van de nieuwe van Bear In Heaven over honderd jaar te blinken tussen Rembrandt en Liechtenstein. Daaronder, op een dan lang achterhaald touchscreen, prijkt de tekst: "Deze cover voor een zogenaamd 'album' werd door tijdgenoten met opgetrokken wenkbrauwen onthaald.” Gelukkig heeft 'I Love You, It's Cool' meer te bieden voor eenentwintigste-eeuwers. 

De nieuwe worp van Bear In Heaven heeft maar een fractie van de urgentie die de tribale chillwave en krautpop van hun vorige plaat kenmerkte. Na een zoekend debuut in 2007, zette 'Beast Rest Forth Mouth' (2009) de band meteen op de wereldkaart. Drie jaar lang wachten op 'I Love You, It's Cool' deed al vermoeden dat de band in tussentijd weer op iets nieuws heeft zitten broeden.

En ja hoor, Bear In Heaven trekt op zijn nieuwe album enkele schuiven met wijdlopende synthakkoorden open, terwijl op 'Beast Rest Forth Mouth' vooral nerveuze sequencers de plak zwaaiden. Voor Bear In Heaven zijn de jaren zeventig niet voorbij, maar de jaren tachtig zijn toch al goed begonnen. En zo verdwijnt ook bevreemding als sleutelwoord op het achterplan.

Van meet af aan leggen de Brooklyners de lat ongemeen hoog, met als gevolg dat men er naderhand niet meer over raakt. Op de eerste songs raken ze meteen de juiste emotionele snaren. Vooral opener Idle Heart is een song die bijna plastisch uitbeeldt hoe een band kennismaakt met zijn nieuwe zelf. Jon Philpots hoorbare zelfzekerheid als zanger zorgt voor een eerste overrompeling, zeker tegen de felle synths die hem omgeven als een tunnel van licht.

The Reflection Of You volgt trouw. Philpots stem schiet uit en slaat over in de tweede meesterlijke melodie op rij. Opnieuw neemt Bear in Heaven onze emoties onder vuur, maar wel met een warmte die in het referentiekader van de eighties vaak ontbrak. 

Dergelijke hoge toppen zal de band op 'I Love You' niet meer scheren. De plaat kabbelt mooi voort met songs als Noon Moon, Sinful Nature en het indrukwekkend klinkende World Of Freakout. Instinctief voelen we aan dat deze songs al hun geheimen nog niet hebben prijsgegeven, maar voorlopig is het nog tasten naar een spanningsboog.

Goed, maar naar het einde toe raakt de band het noorden toch kwijt. Space Remains heeft de helderheid van het albumbegin ingeruild voor een troebele mix van trance en sciencefiction. En met Sweetness & Sickness bloedt 'I Love You, It's Cool' jammerlijk dood. Het zou verboden moeten zijn voor een plaat die zo superieur begon.