Beirut - March Of The Zapotec/Holland

Pompeii

Beirut heeft in 2006 met zijn debuutalbum ‘Gulag Orkestar’ en vooral met het succes van Nantes uit het tweede album 'The Flying Club Cup' zijn eigen geluid op de muziekkaart geplaatst. Met de derde plaat ‘March Of The Zapotec/Holland’ doet hij net hetzelfde. Zach Condon blijft daardoor grotendeels in de Oost-Europese volksliederensfeer hangen. Het getal ‘drie’ geeft in volksverhalen meestal een verborgen symbolische waarde weer. Hier is die symbolische waarde dubbel. Beirut pakt uit met twee miniplaten die op vlak van genre en stijl elkaars tegenovergestelde zijn.

‘March Of The Zapotec’ en ‘Holland’ bieden beide een geheel verschillend perspectief. Op het eerste deel horen we datgene wat we gewoon zijn van Beirut: volkse liederen, gezongen met een glijdende klaagstem en begeleid wordt door een harmonisch, Mexicaans blazerskoor. De nummers op ‘Holland’ worden daarintegen begeleid door repetitieve elektronicamotieven die het zweverige trance-effect van de klassieke blazers overnemen.Voor dit deel neemt Condon zelfs een andere artiestennaam aan: Realpeople.

Het gehele album vliegt voorbij, zonder dat je er al te veel van onthoudt. Ook als je naar elk nummer apart luistert, merk je weinig grandeur en vernieuwing op. Minimalisme is hier aan de orde. Tijdens de korte opener El Zocalo verwelkomt een kleine koperblazersband je op een vrolijk kermisfeest. Hiermee wordt meteen de toon gezet voor enkele trage en tegelijkertijd sierlijke volksdansnummers, die vaak begeleid worden door het bekende hoempaparitme. Dat komt het het duidelijkst naar boven in The Shrew.

Seks is niet alles, maar de ervaring van My Night With The Prostitute From Marseille, heeft Beirut zeker en vast nieuw leven in geblazen. Deze track is de opener van het hippere tweede deel en brengt meteen ook meer beweging in het album. Venice is daarin een nummer dat extra aandacht verdient. Je kunt het als sleutelpunt van de twee miniplaten aanzien. Door betoverende elektronica- en blazergeluiden vloeien de twee aparte delen in elkaar over. De song laat je dagdromen en zou ook een perfecte afsluiter kunnen zijn. Spijtig dat je de plaat moet uitdansen op de platte beats van het probeersel No Dice.

Op het eerste gezicht is er niets mis met ‘March Of The Zapotec/Holland’. Het tweeledige concept maakt de plaat zelfs extra interessant. Maar het geheel stelt uiteindelijk teleur omdat de eenvoud van de nummers goedkoop overkomt. ‘March Of The Zapotec/Holland’ lijkt een soort van voorproefje waarmee een band zich extra bedenktijd koopt. Misschien kan de open geest van Beirut nu met meer zekerheid de muzikale weg kiezen die hij definitief in zou willen slaan. Wij zetten alvast ons geld op de oorspronkelijke zigeunerroots.