Belasco - Transmuting
Maybe Records
Groot is soms onze verbazing als we op bands stoten waar we nog nooit van gehoord hebben die dan toch al enige tijd blijken mee te draaien. Zo hebben we vandaag het nieuwe album ‘Transmuting’ van Belasco van onder het stof gehaald. We gaan het er maar terug onder leggen.
De bandhistoriek van Belasco is alvast interessant: amper een maand nadat de Britse band was gevormd kregen ze een contract aangeboden. In 2000 volgde een eerste langspeler ‘Simplicity’. Vervolgens overleed de labelbaas en werd het label opgedoekt: Belasco stond weer op straat. Na een paar jaar tekende de band opnieuw bij een Duits label, maar na ondertekening komen band en label met elkaar in conflict en Belasco krijgt een opnameverbod. De ruzie wordt bijgelegd en in 2006 en 2007 worden achtereenvolgens ‘Between Us’ en ‘61’ uitgebracht.
Nu is er ‘Transmuting’ en dat is dus al de vierde plaat van Belasco. De perstekst spreekt van een indie sound die wat weg heeft van Coldplay en Snow Patrol, maar ook van Led Zeppelin dus waarom zouden we het eens geen kans geven? Ik zou meteen de perstekst willen tegenspreken: met de beste wil van de wereld hoor ik geen Led Zeppelin in de sound van Belasco, tenzij misschien dat ze ook een zanger, een drummer, een gitarist en een bassist hebben.
De vergelijkingen met Coldplay en Snow Patrol begrijpen we wel enigszins, maar dan wel een Coldplay en een Snow Patrol op zeer middelmatig niveau. Verder horen we een klein beetje Air Traffic in Belasco met een zanger die ons zeer sterk doet denken aan die van Temper Trap. Een hutsepot aan invloeden dus, maar daar weet Belasco weinig opzienbarends mee te doen.
‘Transmuting’ is nergens slecht, maar ook nergens verrassend. Er gebeurt weinig tot niets onverwachts, het is allemaal nogal veilig en voorspelbaar. Er ontbreekt iets om het echt interessant te maken. Als je de eerste track achter de rug hebt, heb je eigenlijk alles wat komen gaat ook al gehoord.
Opnieuw: het is niet slecht. We kunnen best leven met tracks als de single Home, het simpele Blanket dat drijft op minimalisme of Empire. Met zijn zes minuten is Empire met voorsprong de langste song op de hele plaat en het blijkt meteen de enige echt goed uitgewerkte. Anders is het bijvoorbeeld in Taken, dat afgebroken wordt voor het interessant kon worden. Als hoogtepunt noteren we afsluiter Eyes, de enige song waar we een beetje door verrast werden.
En zo blijkt dat er ook een reden is waarom een band als Belasco, ondanks de vier platen, nog niet echt doorgebroken is: ze zijn een beetje Coldplay, een beetje Snow Patrol, een beetje Air Traffic en een beetje veel Temper Trap, maar ze zijn niet Belasco. Belasco mist echt goeie songs en een eigen sound om die doorbraak te kunnen forceren.