Belle and Sebastian - Girls In Peacetime Want To Dance
Matador Records
Met 'The Life Pursuit' verhuisde Belle and Sebastian van de parochiezaal naar de stadsfeestzaal, van de provinciale festivalletjes naar de Marquee van Pukkelpop. Het ziet ernaar uit dat ze met 'Girls In Peacetime Want To Dance' nog een stap verder willen gaan.
Alleen is het resultaat toch maar een beetje magertjes. Belle and Sebastian was mooi naïeve bravemensenindiepop en lijkt nu (af en toe) te gaan voor de top van alle hitlijsten. Of nog erger: voor de volgende Eurovisiesonginzending van Engeland. Die slechte Pet Shop Boysimitatie doet ons alleen maar beseffen hoe goed Pet Shop Boys echt wel waren.
Maar laat ons één en ander verduidelijken voor u helemaal niet meer volgt, want haaks op wat hierboven staat, is Nobody’s Empire wel de perfecte overgang van 'The Life Pursuit' en vormt die dan ook de ideale opener van de plaat. Het kan geen toeval zijn dat precies dit nummer als single werd gekozen. Tot zover dus geen vuiltje aan de lucht.
En er staan nog van die lekkere liedjes op deze plaat. Met Allie keren we terug naar de Belle and Sebastian van ‘Dear Catastrophe Waitress’ en dat was zowat ons favoriete album uit de backcatalogue. Ook The Everlasting Muse met dat aanstekelijke, uitbundige en ongewoon lange refrein (inclusief handjeklap) van het soort waarop vroeger in café’s heen en weer werd gewiegd, gaat er vlot in. “She says: be popular play pop / And you will win my love”, klinkt het in dat nummer en wij zijn het daarmee hartsgrondig eens.
Specifiek dan in tegenstelling tot wat het persbericht “europop” noemt. Na anderhalve keer Enter Sylvia Plath hadden wij daar al lang de buik van vol (zie ook de eerste paragraaf van deze recensie). Zo verschrikkelijk suikerzoet dat een overdosis gegarandeerd garant staat voor diabetes. Ook The Party Line geeft dat overvolle maaggevoel. De Dj Tiësto-intro alleen al is er te veel aan.
In de tweede helft van de plaat is het trouwens wachten tot het einde voor er nog eens iets passeert dat de moeite loont om bij stil te blijven staan. De introspectieve, luie afsluiter Today (This Army’s For Peace) verantwoordt het om de hele rit uit te zitten. Maar eigenlijk is het kalf dan al lang verdronken.
‘Girls In Peacetime Want To Dance’ is een beetje een halfslachtig album geworden. Ongetwijfeld zullen ze dit later een overgang noemen. Maar of dit de goede kant uitgaat durven wij hardop te betwijfelen. Er zijn al genoeg derderangs dancebandjes, dames en heren. Dus blijf eerder bij je leest. Of ga er voluit voor. Dan weten wij tenminste waaraan en waaraf.