Ben Folds Five - The Sound Of The Life Of The Mind

IMA Veepee Records

Een nieuwe Ben Folds Five-cd. Daar hebben wij altijd zin in. De kleine man verrast immers bijna altijd. Bijna.

Vooraf was er ook hier, net als bij Amanda Palmer, wat controverse omdat een gevestigd artiest als Folds, zich tot een volkse geldinzameling als Pledge Music wendde. Maar dit is niet het volgende soloalbum van de man, maar een comebackplaat. En wel van het trio dat als Ben Folds Five de beste rock-'n-roll zonder gitaren maakte. Wie weet, zagen de labels zo'n terugkeer niet echt zitten.

En eerlijk? Dit is nog inderdaad een nieuwe plaat van Ben Folds, ook al zit er nu iemand achter de drums en aan de basgitaar die het vinnige, kleine mannetje al wat langer kent. Heel veel is er dus niet veranderd op dit album.

Luister maar naar Erase Me dat je meteen terugvoert naar de tijd dat Ben Folds zijn zwarte T-shirt nog terug wou. De lage keys van de piano doen je meteen vergeten dat je een gitaar verwacht in een rocksong en de heren Jessee (drums) en Sledge (bas) werken daar perfect in mee.

Elk van hen krijgt ook zijn tien seconden op het voorplan. Alweer niks nieuws onder de zon dus. De stevige nummers worden mooi afgewisseld met de meer gevoelige liedjes. Ben Folds weet dus nog steeds het juiste evenwicht te vinden.

Tot daar wat er allemaal hetzelfde is gebleven. Maar wat is er dan eigenlijk veranderd? Wel euh, niet bijster veel dus. Je moet al een vergrootglas bovenhalen om verschillen te spotten.

Begrijp ons niet verkeerd: 'The Sound Of The Life Of The Mind' is een goede plaat, die je opnieuw zal doen meezingen met Do It Anyway, je zal ontroeren met het titelnummer en je zal doen genieten van Michael Praytor, Five Years Later. Maar echt opgewonden worden we hier niet van, echt raken doet het niet. Daarvoor hebben we Ben Folds Five al te vaak gehoord. 

Zo bekeken, zou hij hiermee wellicht bij een platenmaatschappij wel aan de bak zijn gekomen. Hiermee worden immers geen trouwe fans afgeschrikt en heel misschien worden er zelfs enkele zieltjes bij gewonnen. Ook wij zullen deze plaat wel meermaals uit het doosje halen om het vervolgens in het modderige en taaie slib der vergetelheid te laten wegzinken. Maar de collectie blijft tenminste volledig.

Een tweede 'Whatever And Ever Amen' hadden we niet nodig. Die hadden we al en die is beter dan deze tweede. Frisser ook. Dus doe die reūnietournee maar, meneer Folds. Ook wij komen vast als u zich in onze contreien zou wagen, maar dan gewoon for old times sake.