Ben Folds - So There

New West Records

Wie Ben Folds zegt, fluistert "piano". De twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Voor 'So There' ging Folds een stap verder en haalde er een kamerorkest (yMusic) bij. En dan is de brug naar een groot orkest (het Nashville Symphony Orchestra) ook snel gemaakt.

So There



Want je kan 'So There' grofweg opdelen in twee stukken: een kamerrockorkest-deel (Folds’ woorden) en een popmuzikant-doet-echt-klassiek-deel. Nu is Ben Folds altijd wel een buitenbeentje geweest. Hij houdt van rockmuziek, maar weigerde vaak een gitaar in zijn Ben Folds Five (dat al snel een trio werd) op te nemen. En toch slaagde hij erin de rockenergie over te brengen. En toen hij dan solo ging, gooide hij dat principe weer overboord en omarmde de gitaar toch weer (een beetje).

Maar tijdens al die avonturen bleef hij versmolten met dat grote snaarinstrument, dat hij tijdens concerten molesteerde, gebruikte als dansvloer en toch ook weer innig liefhad. Alsof het zijn levenspartner was. En dat is uiteindelijk ook wel zo.

Nu is er dit plaatje, waarop hij weer nieuwe wegen verkent, na toch een klein beetje in de vergetelheid terechtgekomen te zijn. Met 'So There' probeert hij zichzelf opnieuw uit te vinden, geeft hij zijn muziek een nieuwe insteek. Maar de popsonggevoeligheid blijft wel bestaan. Dat Folds puike popliedjes kan schrijven, is een constante doorheen al zijn werk en dat is hier niet anders.

Single en plaatopener Capable Of Anything is er al meteen eentje, die je in een houdgreep neemt en niet meteen van plan is om los te laten. De stukjes fluit, die erin verwerkt zitten, maken het nummer onweerstaanbaar, de tweede, onderliggende laag met snaarinstrumenten is bijna magisch. Tegelijk moeten we ook vaststellen dat Sufjan Stevens dit al eerder deed op soortgelijke wijze. Maar dat nemen we Folds niet kwalijk. Zijn typische, wat guitige stem zorgt ervoor dat dit instant-herkenbaar is als een Folds-song.

En er staan nog pareltjes op deze plaat. Dan denken we aan de prima wals Long Way To Go of het gevoelige, flinterfijne Not A Fan; een liefdesliedje, maar ook weer niet. En dat er steeds ruimte is voor een grap zal ook niemand verwonderen. Dan denken we bijvoorbeeld aan de Star-Wars-geluiden in de opener; of F-10-D-A, dat eigenlijk één (zij het minder geslaagde,) grote grap/oefening is.  Zelfs in Movement 2 van zijn pianoconcerto meenden we een vreemde pinguin in de bijt te ontdekken, maar daarin kunnen we ons vergissen.

En nu de connectie met het klassieke gedeelte toch gemaakt is: ons deed het vooral denken aan filmmuziek bij een stomme film, waarin romantische met spannende momenten worden afgewisseld. De rechtbank verklaart zich hier trouwens volkomen onbevoegd. Maar het staat u vrij om voor uzelf een mening te vormen.

‘So There’ is een mooie aanvulling op het werk van Ben Folds, een welgekomen afwisseling na eerder middelmatige platen als ‘Lonely Avenue’.

20 oktober 2015
Patrick Van Gestel