Ben Kweller - Changing Horses

Ato Records

Maar tijdelijk of niet; de nieuwe generatie country-artiesten heeft ons al heel wat moois gebracht. Kijk maar naar Ryan Adams, Neal Casal en andere nobele ridders. En sinds kort kunnen we ook voormalig powerpopper Ben Kweller volwaardig bijzetten in die wondermooie 'Hall Of Fame'. Met zijn recente worp 'Changing Horses' bewijst Kweller immers dat ook hij overweg kan met het rijke nalatenschap van Gram Parsons. Het in een Jack Danielsiaans omhulsel verpakte schijfje bevat knappe stukjes muziek die perfect de soundtrack kunnen vormen voor een ritje door de Rocky Mountain.

De eerste dobroklanken van opener Gypsy Rose zetten ons even op het verkeerde been: we denken meteen aan een plaatje vol deltablues. Maar wanneer de lichtjes ontstemde stembanden van Kweller het klankbeeld vullen, worden we meteen naar een pergola in de Midwest gekatapulteerd.

Bij Old Hat is het opzet daarentegen meteen duidelijk. Een klagende pedalsteel zet de toon voor een melancholische countrysong uit de oude doos. De enige naam die prompt in onze geest verschijnt, is die van Gram Parsons. Kwellers aanpak is duidelijk geïnspireerd op die van onze favoriete 'Fallen Angel'.

Dat dit album volledig analoog is opgenomen, moeten ze ons niet meer vertellen. Het valt op dat de songs erg warm klinken. Luister maar eens naar de akoestische gitaar in het met strijkers gelardeerde Ballad Of Wendy Baker. En ook Kwellers stem klinkt erg soulvol, behalve op het eerder vermelde Gypsy Rose, waar hij even de melodische draad lijkt kwijt te raken.

Sawdust Man is zonder twijfel de vreemde eend in de bijt, en dat maakt dit stukje meteen het meest interessante nummer van de plaat. Het lijkt alsof we hier met een outtake van 'The White Album' van The Beatles te maken hebben. Een “geestige interpretatie van het genre”, zo luidt ons verdict.

Ben Kweller heeft ons met 'Changing Horses' echt verrast. Het is een frisse en eerlijke countryplaat geworden, zij het met de nodige moderne inslagjes. Vernieuwend is dit niet, maar dat hoeft dergelijk plaatje ook niet te zijn. En nu maar hopen dat de nieuwe generatie massaal de Parsons-catalogus gaat kopen.