Ben Weaver - The Ax in the Oak
Glitterhouse Records
Ceci n'est pas un Ben Weaver. Toch niet de Ben Weaver met de akoestische gitaar en de doorzopen stem die dubbel zo oud klinkt als ze is. Of de songs die zich het beste voelen tussen schemering en erg vroege ochtend en de rechttoe rechtaan arrangementen met de klank van een verlaten schuur in een dunbevolkt Amerikaans boerenland dat gebukt gaat onder hevige recessie. Voor 'The Ax in the Oak' gooit Weaver het over een heel andere boeg.
Eerste indrukken zijn altijd belangrijk. De opener van de plaat, White Snow, rockt. Weaver klinkt erg uitgeslapen en nuchter. Wat we met de cello-en-keyboard-break en de backing vocals moeten aanvangen weten we echter niet zo goed. Het is niet echt een meerwaarde voor de song. Het heeft soms wat van Eels. Ook in Red Red Fox zitten er een paar soundscapes die totaal overbodig zijn. Soldier's War klinkt dan weer heel elektronisch. Geef ons in het geval van Ben Weaver maar simpele, aardse instrumenten.
Anything With Words heeft een natuurlijkere klank en feel, maar de tegendraadse gitaarsolo en het belachelijke vrouwenstemmetje zijn ballast. En met de intro van Pretty Girl gaan we helemaal richting Orchestral Manoeuvres in the Dark. Het heeft iets van een karaokebar met slechte midifiles. Hawks + Crows en Dead Bird houden het gelukkig iets meer naturel, maar met Said in Stones is OMD weer helemaal terug. Voor een instrumental dan nog.
Alligators + Owls klinkt als een beschadigd mp3-bestand. Weaver heeft die domme effectjes en de ritmebox helemaal niet nodig om een interessante song te maken! Hey Ray is nog erger: het begint met een simpele banjo en gaat dan via een spacy break over in ambient. Alsof de gemiddelde Weaverfan daar een boodschap aan heeft. Out Behind the House begint veelbelovend en simpel. Maar ook daar moet helaas weer wat getingeltangel bij. The History of Weather verzuipt helemaal in effecten.
Het goeie nieuws is dat Weaver nog altijd een knap tekstschrijver is. Hij schrijft veeleer kortverhaaltjes dan songs en hoeft het niet noodzakelijk kinderlijk simpel te houden. Het slechte nieuws is dat zowel hij als producer Brian Deck fan zijn van Christian Fennesz. Hoezo? Nog nooit van gehoord? Blijkbaar woont de mens in Oostenrijk en maakt hij elektronische pop. Meer willen wij er niet echt van weten. Wij hebben niks tegen elektronische muziek, maar de combinatie met Weaver ligt ons niet zo.
Misschien zijn wij wat conservatief, of houden wij te veel van die pareltjes die Weaver op z'n akoestische gitaar bij elkaar speelde, maar wij hadden liever de demo's van 'The Ax in the Oak' gehoord dan de opgeleukte elektronische versie. De elektronica mist haar effect, en overstelpt de songs met ballast. Laat ons hopen dat Weaver voor zijn volgende plaat terug verkast naar een tochtige schuur met enkel een stopcontact voor de bandopnemer.