Bent Van Looy - Pyjama Days

Sony

Bent Van Looy is anno 2016 een soloartiest. Van Das Pop is al een tijdje geen sprake meer, althans voorlopig niet. Na het bewust sobere ‘Round The Bend’ uit 2013 is er nu ‘Pyjama Days’, een meer veelzijdige plaat dan de voorganger en ook een vele betere. Leg alle platen van Das Pop en Bent Van Looy naast elkaar en ‘Pyjama Days’ zou wel eens de beste kunnen zijn.

“Could this be my day to shine again?”, vraagt Bent Van Looy in de tweede single Downtown Train. En daar kunnen wij volmondig ja op antwoorden. Net als elke plaat die Bent Van Looy heeft gemaakt, is deze perfect geschikt voor de periode van ontluikende lente waarin we ons nu bevinden, maar er is meer aan de hand op ‘Pyjama Days’. Hoe meer je naar de plaat luistert, hoe meer je ook van elk nummer afzonderlijk begint te houden.

Het begint al met de openingstrack met 30 Days Without Sun. Een repetitief pianoriedeltje trekt je een nummer binnen waarin plaats is voor subtiele percussie en strijkers, een nummer dat rijk gearrangeerd is en dat toch tegelijkertijd melancholisch en gemoedelijk is; dat mooi is; en, hoewel het 30 Days Without Sun heet, toch ook een zonnestraal oproept.

Het fijne aan ‘Pyjama Days’ is dat Bent Van Looy deze keer ook nummers heeft geschreven die gewoon mooi zijn, zonder meer; die niet enkel in zwart-wit zijn ingekleurd zoals op ‘Round The Bend’ of in (te) felle regenboogkleuren zoals veel nummers van Das Pop, maar in gezellig subtiele kleurtjes. Wind Is Blowing is daar een voorbeeld van (het zou een sixtiesklassieker kunnen zijn), de ballade Sink Or Swim is een ander. Bent Van Looy zegt hierover dat hij altijd te ironisch was om een echt goede ballade te kunnen schrijven en dat hij eindelijk geleerd heeft om die overbodige ironie uit te zetten en een ballade uit het hart heeft kunnen schrijven. We hadden het zelf niet beter niet kunnen beschrijven en het levert één van de allermooiste nummers op die hij ooit heeft geschreven.

Eén en ander hebben we te danken aan producer Jason Falkner. Bent Van Looy trok naar dezelfde studio als voor zijn solodebuut om er te werken met dezelfde producer (Falkner), alleen had hij zich minder voorbereid. De muzikale inkleuring, de ontdekking van de nummers die Bent geschreven had, deden ze samen en ter plekke; deze keer zonder de intentie om een sobere pianoplaat te maken. Of zoals hij het zelf ergens zei: “Het is alsof ik vorige keer een kip heb vastgehouden bij de vleugels. Nu mocht de kip haar vleugels spreiden.” Zo gebeurt het dat er in het titelnummer een hele kermis aan toeters en bellen kan worden losgelaten zonder dat deze het nummer opdringerig maken of overbelasten. Falkner en Van Looy: het is een huwelijk dat we toejuichen.

Bent Van Looy wordt ook persoonlijk op ‘Pyjama Days’ en zingt over de schoonheid en de lelijkheid van zijn geliefde Parijs (High And Dry), over het gegroeide zelfvertrouwen (in de single My Escape), over het tijdens de periode van de opnames nog nakende vaderschap (Wind Is Blowing) en over de soms moeilijke relatie tussen beroemdheden en hun fans, die denken dat hun idolen voor alle problemen de oplossing maar van een rekje te nemen hebben (One Way Dialogue).

‘Pyjama Days’ is de beste plaat die we al van Bent Van Looy hebben gehoord. De meest persoonlijke, de meest veelzijdige en de mooiste in één. Je kan je er geen buil aan vallen.

Op 13 april stelt Bent Van Looy ‘Pyjama Days’ voor in De Roma in Antwerpen. Op 14 april doet hij dat in de Ancienne Belgique en op 15 maart in De Handelsbeurs in Gent.