Berlaen - Van Mijn Erf

PIAS

Aan de oevers van de Leie zat verscholen in het riet, ene kleine, jonge zanger met een basgitaar op de knie. Berlaen zoals de zanger heet, heeft net een derde plaat uit en komt het riet uit om overal te lande in clubs te spelen. En net zoals de kikker uit het oude liedje geeft hij hier en daar de luisteraar een koek op zijn bakkes.

De single Ier In De Midd’n zette de toon. Van bij de intro hoor je elektronica en een scheurende bas die je zelden aantreft in het Vlaamse lied. Wouter Berlaen laat zich duidelijk niet in een kleinkunstkorset wringen; en ook al mag folkman Wim Claeys meezingen, toch blijft hij ook ver van dit genre door regelmatig het experiment op te zoeken zonder evenwel in excessen te vervallen.

Ook openingsnummer Specioal beukt en swingt dat het een lieve lust is. Daarvoor zijn vooral drummer Laurens Billiet en gitarist Ward Snauwaert verantwoordelijk, maar ook het Zultse dialect geeft de song een ruw randje.Het verrassingseffect komt dan weer van een Hammond ritmebox en een stylophone.

De grootse oplawaai moet je dan nog incasseren. Die deelt het punky titelnummer uit. Daarin laveert de vervormde stem van Berlaen tussen scheurende gitaren en bonkende drums.

De rest van de plaat is eerder ingetogen. In Gelijk Nen Echte Veint veinst hij zijn wilde haren verloren te hebben, maar dat is eerder van willen dan van kunnen. In Van Lief Noar Laf maakt hij zich los van zijn familie terwijl blazers voor contrasterende warmte zorgen, maar de echte emoties komen boven bij zijn ode aan zijn vriend Luk De Vos: Drei Letters (W.E.G). Zelfs de krakende pianokruk draagt bij tot het gevoel van verlies.

Naast zijn familie wordt ook een goede vriend niet gespaard. Die krijgt er van langs in Beste Moat en ook hier moeten blazers voor het evenwicht zorgen. Voor Een Goe Lief gaf Evi Hansen de voorzet met de zin “Liefde is verdriet dat even rust”. Bij Berlaen klinkt dat dan als: “Liefd’es verdriet da rust in ’t geniep” met dank aan Ward Snauwaert die True Love Travels On A Gravel Road van Frazier & Owens vertaalde.

Dezelfde Hansen mag even later meezingen op de enige miskleun op de plaat. Zowel muzikaal als tekstueel wekt Z’He Mij Zoeu G’Had meer meewarig nee-schudden dan enthousiast ja-knikken op. Gelukkig volgt daarna nog een mooie afsluiter met Den Twijfel waarin het live-gevoel opnieuw heel prominent is.

Berlaen kroop voor deze plaat met heel zijn band in de studio en dat levert een plaat op die op de juiste momenten knalt en dan weer inhoudt, een plaat dus met veel dynamiek waarvan onze oren nog rood zien, net als het bakkes van die ooievaar.