Beth Jeans Houghton & The Hooves Of Destiny - Yours Truly, Cellophane Nose

Mute Records

Waaraan we ons mogen verwachten met twee naakte, dansende vrouwen inclusief leeuwenkoppen op de cover en een tongtwister als Beth Jeans Houghton & The Hooves Of Destiny als groepsnaam? Wij wisten het ook niet. Feit was dat singer-songwriter Beth Jeans Houghton en haar band al in 2009 getipt werd als the next big thing, maar dat de vier, liever dan zich te overhaasten, enkele jaren aan hun debuutalbum sleutelden onder goedkeurend oog van producer Ben Hillier. Resultaat: ‘Yours Truly, Cellophane Nose’.

En dat resultaat omschrijven is geen gemakkelijke opgave, al was het maar omdat hun muziek boordevol vernuftige elementen zit die je bij het horen van de term "singer-songwriter" niet meteen zag aankomen. Wij hadden bij een eerste beluistering de neiging om Beth Jeans Houghton – sinds enkele maanden het liefje van Anthony Kiedis, frontman van Red Hot Chili Peppers - over dezelfde kam te scheren als vrouwelijke collega’s Florence Welch, Vashti Bunyan of de iets jongere Laura Marling. Maar het moet gezegd: dit debuut is meer dan de kunstzinnige hersenspinsels van de zoveelste folkgodin.

Een uitgebreid assortiment aan instrumenten, zoals in de amper twee minuten durende introductie Sweet Tooth Bird, is daar een van de oorzaken van: uitvoerige percussie, speelse trompet, ukelele, strijkers allerhande, vibrafoon en zelfs een orgel, om er zo maar enkele op te noemen. Combineer dat met het volwassen, markante stemgeluid van de slechts tweeëntwintig jaar oude Beth Jeans Houghton en we kunnen spreken van een geslaagde opener.

Bij het volgende nummer Humble Digs wordt dat engelengezang vergezeld van een atmosferisch klinkend koor, en ontrafelen zich langzamerhand de vele gezichten van Houghton en haar driekoppige band. De ene keer worden we weggevoerd naar donkere wouden vol dansende bosnimfen – vandaar de vergelijking met Florence, dus - en een andere keer bezoeken we uitgestrekte landschappen, zoals bij The Barely Skinny Bone Tree dat verdacht veel weg heeft van een Iers slaapliedje.  

Maar een folkplaat houdt meer in dan enkele mystieke gitaartokkels en bijhorende banjo’s, denken de Engelsen. Nightswimmer werkt met verrassende, elektronische samples en zorgt voor de nodige variatie en een overvloed aan aangename melodieën. Ook Atlas valt niet zomaar onder de noemer folk te plaatsen, maar neigt naar indie met een uitgelaten samenwerking van gitaren en een deuntje waarop een danske te placeren valt.

Nog een nummer met zo’n hoge dansbaarheidsfactor is Dodecahedron. Qua draak van een titel kan dit wel tellen, maar de tekst leert ons dat een dodecahedron een soort van gouden demon is. En nu we het toch over de lyrics hebben: je moet al een aardig mondje Engels verstaan om zinnen als "Titans rising / and all once vitals now implodes / above your mantel your equine orniments erode" te verstaan. Houghton schrijft geen inhoudsloze brol, zoveel is duidelijk. 

Beth & Co zijn geslaagd. Met onderscheiding!