Biffy Clyro - Opposites
14th Floor Records
Het schotse newprog-trio Biffy Clyro hebben hun zesde plaat klaar: ‘Opposites’. In tegenstelling tot wat de naam zou kunnen vermoeden is ‘Opposites’ geen totale ommekeer. De plaat bouwt verder op die sound die ze vanaf ‘Puzzles’, hun grootste succes, hebben opgebouwd. Meer nog: dat geluid is hen zo eigen geworden dat ze alsmaar braver zijn gaan klinken.
De schwung uit ‘Puzzles’ mag er met andere woorden terug in komen bij Biffy Clyro. Daar maakten ze in 2006 de ommekeer van popachtige post-hardcore naar bijna-gelijken van o.a. Muse, die ook niet bang waren voor eerlijke, progressieve hardrock in hymnevorm. Alleen die achterliggende discografie van minihitjes ontbrak hen en zes jaar later - anno 2013 – is daar nog altijd niet veel van in huis gekomen.
Nu ja, op ‘Opposites’ staat natuurlijk Black Chandelier, een rockballad die zijn plaats vond op enkele alternatieve radiozenders en daar ook wel de nodige airplay kreeg. Qua vindingrijkheid staat Black Chandelier nog altijd ver achter op de singles uit ‘Puzzles’, maar Biffy Clyro maakten hier een oorwurm van jewelste, met leuke scats op begin en een tekst die lang niet zo bevreemdend is als die van Muse soms durven zijn. Misschien hebben ze naar – eveneens Schotten - Frightened Rabbit geluisterd? Natuurlijk kan het ook gewoon het plezante Schots accent zijn, waardoor zo’n liedje over gebrek aan zelfvertrouwen in de liefde meteen meer waarde krijgt.
En ja hoor, daar horen ook doedelzakken bij. Schotten zijn immers gebrainwasht om te janken van chauvinisme en melancholie telkens als ze die fluittonen uit een zak horen komen. Daarom verschijnen die blaasinstrumenten waarschijnlijk in de climax van Stingin’ Belle. Dat nummer heeft trouwens geen slechte riff, alleen jammer dat die stijl al wat oubollig klinkt, want enkele jaren geleden had zoiets ingeslagen als een bom.
Waar de doedelzakken in Stingin’ Belle misschien wel werken, daar vinden we de trompetjes in Spanish Radio net iets teveel een mislukte gimmick. Al mogen we misschien nog van geluk spreken dat die trompetjes niet op Trumpet Or Tap waren gezet. En zo lijkt de tendens op ‘Opposites’ duidelijk: de nummers gaan van 'een beetje belachelijk' tot 'best wel leuk'.
Die over-the- toprock werkt misschien niet zo goed meer als in 2006, hoe hard die van Biffy Clyro ook willen. ‘Opposites’ voelt vooral aan als een sleur om naar te luisteren, en misschien komt dat omdat ze aan het album begonnen zonder veel enthousiasme, zoals ze in NME zelf toegaven.
Leuk is natuurlijk wel dat die van Biffy Clyro zelfs op mindere dagen songs schrijven die je jezelf al zo ziet meeschreeuwen op zomerfestivals. Als zanger/gitarist Simon Neal dan nog eens - naar goede gewoonte - zijn t-shirt uitknalt en in zijn blote bast staat te zingen en spelen, dan verwachten we dat zo'n weide al helemaal zot wordt. Als bij die momenten uw prioriteiten liggen, dan vindt u op 'Opposites' misschien wel uw gading.
Biffy Clyro speelt op donderdag 4 juli in The Barn van Rock Werchter.