Bill Carter - Bill Carter

Forty Below Records

We durven betwijfelen of Bill Carter bij de doorsnee daMusic-lezer een belletje doet rinkelen of zelfs maar flarden songs in het auditief geheugen oproept. Toch zijn we ervan overtuigd dat, indien die doorsnee lezer zich de moeite zou getroosten om de titelloze cd van de heer Carter te beluisteren, er toch een snaar zal gaan trillen; een gevoelige of een andere. Sterker nog, een aha-Erlebnis loert om de hoek.

Bill Carter

De titelloze plaat van Bill Carter is een volledig akoestische geworden; met Bill die zich persoonlijk begeleidt op gitaar en mondharmonica. Het zal deels wel uit economische overwegingen zijn; Bill Carter is nu eenmaal geen millionseller die zich eindeloos veel studio-uren kan permitteren om nog te zwijgen over het eventueel inhuren van peperdure studiomuzikanten of bevriende sterren uit de southern rock. Maar bovendien is zijn aanpak een waardig alternatief voor de doorgans erg heavy rockversies, die de talloze bands in het diepe zuiden van de USA van zijn songs hebben opgenomen. Want Texas en zijn contouren vormen dus echt wel de biotoop van Bill Carter. Kennen we hem niet bij naam, dan kennen we zeker een aantal van zijn songs. Bij opener Crossfire bijvoorbeeld, denken we met zijn allen terecht aan Stevie Ray Vaughn maar het was wel Bill, die het juweeltje pende. Hetzelfde kan gezegd worden van Why Get Up, een hit voor The Fabulous Thunderbirds en Robert Palmer.

De man heeft dus zeker zijn sporen verdiend en op dit "stripped down" album bewijst hij nogmaals – letterlijk in alle eenvoud – hoe veelzijdig hij wel is. Toegegeven, vaak is het basispatroon van zijn composities de blues; in een trage of uptempo versie, al naargelang de inspiratie. Maar de man kan meer. De mooie, uptempo ballad Anything Made Of Paper is meer folky en deed aan het betere werk van Loudon Wainwright III denken. In dezelfde sfeer is trouwens ook Paris een mooie ode aan… Parijs dus.

De thema’s zijn tegelijk persoonlijk en sociaal; zijn persoonlijke slaapproblemen of de duivelse drank. Jacksboro Hiway, ooit een hit voor John Mayall en een prachtige staaltje van blues onder Carters gitaar, schildert een rauwe uitgangsbuurt ergens in Texas. Eva Bible is een ander voorbeeld van een traditionele blues en gaat over prostitutie en godsdienst, twee dingen die in het Zuiden nooit ver uit elkaar liggen.

Bill Carter heeft zijn sterke nummers eer aangedaan door ze met een minimum aan middelen “his way” op te nemen. Deze plaat gaat ons leven wellicht niet veranderen, maar bij tijden zal hij ongetwijfeld nog eens uit het rek genomen worden voor een dik halfuur doorleefde muziek. En veel meer moet dat niet altijd zijn.

8 november 2017
Frank Tubex