Billy Bragg - Tooth & Nail
Cooking Vinyl
Als u hip bent, koop dan maar snel die nieuwe plaat van Billy Bragg. De juiste producer (Joe Henry) die met een aantal sessiemuzikanten met de juiste credits achter hun naam een rootsy sfeertje weet neer te poten, en een geloofwaardige singer/songwriter die aan de juiste kant van het politieke spectrum zit maar even een introspectieve plaat maakt, dat kan niet misgaan, toch?
Helaas zijn wij niet altijd even hip en vaak nogal knorrig. Als Bragg deze plaat qua klank omschrijft als "de opvolger voor Mermaid Avenue die ik nooit gemaakt heb" dan vragen wij ons wel af waar het avontuur van een band als Wilco zit onder dat gelikte laagje nogal tijdgevoelige "roots". Het enige wat de klank van de plaat aantrekkelijk maakt is de stem van Bragg zelf, die alle zanglijnen zonder overdubs en in één keer moest zingen van de producer. Hier en daar hebben we dan toch een onverwacht haakje.
De genietbare maar zo snel vergeten muziek en melodieën schuiven we dus even terzijde om te horen waarover Bragg schrijft en zingt, en voor één keer heeft dat weinig tot niks met grote wereldopinies of politiek te maken. Uiteraard zou je I Ain't Got No Home nog als kritiek op de crisis kunnen beschouwen, toch vervalt het eerstgenoemde nogal snel in een sfeerstukje met ietwat gemakkelijke tekstjes als "I worry all the time/ like I never did before/ I ain't got no home in this world anymore". Het is meer een sfeerstukje dat op het niveau staat van pakweg Mark Knopflers 'The Ragpicker's Dream'.
No One Knows Nothing heeft de sterkste melodische lijn (al komt ze ons niet geheel vreemd voor), en ook in Over You is de klank erg vol, maar net zoals op There Will Be a Reckoning zit er heel weinig dynamiek en zeker niks snijdends in de muziek of de tekst. Pak alsjeblieft toch even die telecaster vast, Billy, en gooi die versterker open. Of mag dat niet op een introspectieve plaat?
Voor de rest is het allemaal nogal voorspelbaar en worden er geen uitzonderlijke inzichten verkondigd. Zie Handyman Blues (Bragg doet er minstens een half uur over om een zekering te vervangen), Swallow My Pride (hij heeft iets uitgestoken en moet, om de warmte van zijn vrouw terug te krijgen, zijn ongelijk toegeven), Do Unto Others (een blueske over zijn favoriete gebod), Goodbye, Goodbye (waarover denkt u zelf?) en Tomorrow's Going to Be a Better Day (er zit zelfs geen detecteerbare ironie in)...
'Tooth & Nail' is zeker geen slechte plaat, maar ook weer niet het soort plaat dat je met hoogdringendheid aan vrienden en kennissen wil laten horen - eerder het soort plaat dat je laat rondslingeren om op een zaterdagnachtse babbel bij een glas goeie sterke drank op de achtergrond op te zetten. Aan u om te beslissen of u al genoeg van dergelijke plaatjes heeft, of of er nog altijd eentje bij kan.
Billy Bragg speelt op 26 juli in Brugge tijdens het Klinkers festival en op 4 november in de AB.