Bing & Ruth - No Home Of The Mind

4AD

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px Arial}

No Home Of The Mind

Drie jaar nadat Bing & Ruth een onverwacht succes scoorden met ‘Tomorrow Was The Golden Age’ en Reflector, is het Amerikaanse collectief er met een nieuw album. Met ‘No Home Of The Mind’ weeft de groep rond David Moore een prachtig klankentapijt van een uur lang. 

De muziek van Bing & Ruth had verschillende kanten kunnen uitgaan. Op debuutalbum ‘City Lake’ (2010) was een duidelijke, academische inslag te horen; een nummer als Rails was meer een vormelijk experiment dan gebruikelijk is in de neoklassieke sferen. In een ander universum had David Moore zijn collectief misschien op dit pad gehouden, maar dan hadden we ‘No Home Of The Mind’ nooit gehad.

Op dit album kiezen Bing & Ruth namelijk resoluut de kaart van de organische composities. Stukken die zich niet laten leiden door regels en theorie, maar door wat juist aanvoelt. Neem nu Starwood Choker, het eerste nummer van het album. Zes minuten lang laat het een reeks snelle arpeggio's op piano herhalen terwijl de andere elementen (viool, houtblazers, het bewerkte geluid van die piano) daar boven en door komen zweven en naar lieve lust binnenkomen en weer wegvallen. Als zachte golven komt het geluid steeds weer terug en neemt het net iets meer ruimte in.

Uiteindelijk zorgt het allemaal voor ruimte voor de subtiele lijn van pianoakkoorden, die de basis vormen voor As Much as Possible. Over het hele album lijkt dat zowat het recept te zijn geweest; de meer invasieve nummers worden steeds weer afgewisseld met de lichtere. Ook hier voelt dit vooral organisch aan: de nummers lopen steeds weer in elkaar over, vormen een grote accordeon die steeds weer opspant en loslaat. Moore voelt zich duidelijk comfortabel met het schrijven van zowel dichtbevolkte als terughoudende composities. Op To It All is de baspartij zo ingehouden dat ze soms maar net hoorbaar is.

De muziek van Bing & Ruth steekt uit boven de bulk van ensemblemuziek doordat ze productietechnieken naar het hart van de composities brengen. Net als op ‘City Like’ en ‘Tomorrow Was The Golden Age’ wordt “Tape” als een instrument in de linernotes vermeld. Door met verschillende bandopnemers live het geluid te bewerken, krijgen de composities meer textuur. Af en toe kan die een ruwe kant hebben en boven de mix uitspringen (Flat Line / Peak Color), maar meestal past ze wonderwel bij de klassieke instrumenten.

Met ‘No Home Of The Mind’ toont Bing & Ruth duidelijk dat ze een eigen geluid hebben gevonden en dit onder controle hebben. In net geen uur weet het album je de tijd te doen vergeten. En bij herhaaldelijke luisterbeurten weet het telkens te verassen met de rijkdom aan klanken. Een niet te missen album voor wie zich al eens graag in de sferen van de neoklassieke muziek begeeft.

16 maart 2017
Robbe Van Petegem