Black Box Revelation - My Perception

Play It Again Sam

"Hup, de grote oceaan over om daar een plaatje te maken.", dat moeten ze bij The Black Box Revelation gedacht hebben. En dat deden ze ook. De uitvalsbasis werd het zonnige L.A. en hun compagnon werd muzikant-producer Alain Johannes, die ook goede vriendjes is met o.a. Queens of the Stone Age en Chris Cornell. De grote oversteek bracht de heren Paternoster en Van Dijck in het land waar de muziek, waar zij hun inspiratie uit puren, groeide en bloeide.

En dat is ook wat je op 'My Perception' te horen krijgt. Denk daarbij aan groovy garagerock meets deltablues in een mix met de rauwe rock-'n-roll van de sixties en daarbij natuurlijk die zomerse toets van sunny L.A.

Jan Paternosters gierende gitaar, zijn ondertussen al zeer herkenbare stemgeluid en het heftige drumspel van Dries Van Dijck zijn, als vanouds, de rode draad door de plaat. Zo schudt opener Madhouse meteen wakker. Van meet af aan herken je de BBR-stijl, maar toch heeft het tweetal daar in L.A. iets extra's aan hun sound toegevoegd. Alles klinkt breder, veelzijdiger en soms ook gewoon nog een pak vettiger dan voordien.

Rattle My Heart en Shadowman klinken charmant ruw, alsof ze gewoon ergens op een broeierig zolderkamertje zijn opgenomen. Terwijl Skin dan weer een lekker ritmisch dansnummer met een heleboel rock-'n-rollallures is.

Psychedelica en blues klinken erg door op Bitter en Sealed With Thorns, maar toch vooral in de wondermooie afsluiter Lonely Hearts. Eenvoud heerst, maar dat maakt de song waarin de jonge Paternoster zich in de rol van oude grijsaard, die met een melancholisch blik zijn leven overschouwt, wurmt, des te aangrijpender.

Wat ons betreft mag het tweetal vooral vooruitblikken op een nog zeer ambitieuze toekomst. 'My Perception' bewijst dat The Black Box Revelation een band is die al een eigen stempel gedrukt heeft op de muziekwereld, maar toch nog lekker buiten de eigen lijntjes durft te kleuren.