Black Cassette - Black Cassette

V2

Stevig gitaarwerk uit Antwerpen. Neen, het is niet Triggerfinger, al bestaan de mannen van Black Cassette praktisch even lang. En toch duurde het tot nu om hun debuutplaat op te nemen. Maar het was het wachten waard.

Schuldige voor de vertraging is muzikale duizendpoot Sjoerd Bruil. De ingeweken Nederlander stond de voorbije jaren op het podium met Tim Vanhamel als gitarist en backing vocal voor Broken Glass Heroes en sporadische concerten met Mauro Pawlowski. Door deze zijprojecten werd de verwekking van de eerstgeborene op de lange baan geschoven. Nu de naamloze spruit er is, staat Black Cassette klaar om België te veroveren, van de AB tot Zwalms jeugdhuis.

Het trio bestaat uit eerder vermelde Sjoerd Bruil, die de nummers schreef en de vocals voor zijn rekening neemt. Pascal Deweze, producer van ondermeer The Van Jets en The Sore Losers kent u vast nog uit een vorig leven als bassist bij Metal Molly, dat in 1995 met Orange een heuse radiohit te pakken had. Jeroen Stevens ten slotte, bekend van I Love Sarah, drumt, trommelt en cimbaalt dat het een lieve lust is. Drie mannen van dat kaliber samen in een studio, dat was voorbestemd om vuurwerk te geven.

De overheersende baslijn maakt het album ruw en rauw, as rock ’n roll should be. Het is alsof die metalen klauw je bij de nek grijpt en je gedurende ruim 40 minuten niet lost. Qua rode draad kan dat tellen. Enige uitschieters zijn de downtempo’s VW Blues, Family Friend en Necklace. Bij laatstgenoemde doen de eerste tien seconden bijzonder sterk denken aan de intro van Muse’s Unintended. Godzijdank wordt de kwelende kopstem van Matthew Bellamy vervangen door de rokerige variant van Bruil en is het hele nummer daarmee gered.

De drang om mijn haar los te gooien en hier te beginnen headbangen, is bijna onbedwingbaar. Het is dus niet moeilijk om je voor te stellen hoe een publiek uit zijn dak zou gaan bij een live optreden. In Presence slaagt het trio er zelfs in om met weinig inspirerende oeh’s en ah’s als vulling toch een nummer neer te schrijven dat zo krols klinkt als een kolonie zwerfkatten.

Het heeft weinig zin om hoogtepunten aan te halen want de kwaliteit van elk nummer ligt zo hoog dat het niet vermelden van één ervan het hele album onrecht aandoet. Dat was wel het minste wat we konden verwachten van een band die vijf jaar de tijd heeft gehad om te broeden op een geluid dat hopelijk een vaste waarde in de Belgische rockscene wordt.