Black Cassette - Circo

Eigen beheer

In acht bands speelt hij en zes (Hitsville Drunks, Dez Mona, Gruppo Di Pawlowski, Magnus, Liesa Van Der Aa en deze) daarvan brachten of brengen een plaat uit dit voorjaar. De Bart Veldkamp van de muziek tilt daarbij met zijn gitaarspel de boel vaak een etage hoger. Voor de tweede plaat van zijn eigen band, Black Cassette, laat Sjoerd Bruil echter de gitaar wat vaker aan de kant ten voordele van de keytar. 

Dat levert vooral grooves op, veel vuile grooves. Die waren ook al aanwezig op bijvoorbeeld 7 Measures, de opener van de debuutplaat, maar deze keer zijn het dus de synths die op de heupen mikken.

Verantwoordelijke nummer één is producer Micha Volders (o.a. Vermin Twins), maar Bruil zelf gaf in een recent interview aan dat hij een zwak heeft voor Ennio Morricone, dus een blank communiezieltje op het vlak van synthesizers heeft hij niet.

Naar verluid werd‘Circo’ opgenomen in een huisje in de Ardennen. Zonder buren, maar met een grote drankkelder. De twaalf nummers werden live ingespeeld en ook al bestaat Black Cassette maar uit drie personen (drummer Jeroen Stevens en bassist Pascal Deweze), alles klinkt lekker vol.

Het is dan ook jammer dat Thunderstruck II de plaat opent. Deze halve sleper slaat alles behalve in als een bliksem en zou de zappende muziekliefhebber kunnen afschrikken. Ons advies: meteen over naar Distant Call dat een pak sexyer en swingender is ondanks het akoestische gitaartje. Vooral het refrein blijft meteen hangen.

Ook het duet Under The Blossom Tree – met gastbijdrage van Martha Maieu (Flying Horseman, Blackie & The Oohoos) – heeft net als de eerste twee tracks een lome schwung, maar is spannender dan de opener.

Op When I’m Busy wordt de sfeer even grimmiger en de seks brutaler, maar met The Strangest Thing wordt gas teruggenomen en At Dawn is ronduit bluesy. Lang duurt de rust niet, want Down Below mikt op de heupen en laat je kruis jeuken. Ook Don’t Want You To Go brengt Prince en Devo samen in een dampende song.

Nevermind, waarin een verre echo van The Power And The Glory  van White Lies te horen is, mag dan even een rustpunt en een tegengewicht bieden om daarna nog eens goed te beuken. Wat Volders met de bas van Deweze aanvangt in Empty Bottle mag God weten, maar het swingt wel.

Afsluiter No Matter What tenslotte, lijkt The Broken Glass Heroes even terug te brengen. Zonder de twinkelende gitaren, maar overgoten met een typisch Morriconesausje.

‘Circo’ werd een plaat voor de nacht, een soundtrack bij het cruisen door de rosse buurt, dus wees niet verbaasd bij de argwanende blik in de ogen van je platenboer als je hem aanschaft.