Black Francis - NonStopErotik

Cooking Vinyl

De tijd dat nonkel pastoor en tante nonneke ons met opgeheven vinger behoedden voor alles wat ook maar in de buurt kwam van een stuk bloot vel, ligt lang achter ons. Seks is schering en inslag geworden, en dat is iets dat Black Francis, né Charles Michael Kittridge Thompson IV, allerminst betreurt. Met 'NonStopErotik' schreef de Pixiesvoorman een ode aan de vagina bij elkaar.

Black Francis begon te schrijven aan dit album toen hij een nieuwe gitaar in handen kreeg. Bij elke aanslag kwam er naar eigen zeggen een mooie klank uit. En we moeten het hem nageven: het gitaarspel op deze plaat is voortreffelijk. Er vallen bitter weinig complexe riffs te bespeuren, maar noisy gitaren zijn geen uitzondering. Giet daar de wispelturige stem van Black bij, en je hebt een plaat die een tijdje kan stationeren in je cd-speler.

Als je ons vraagt het album in één woord samen te vatten, zou het antwoord resoluut ‘seks’ zijn. De Frank Vander Linden lookalike uit Boston zat duidelijk met een broek vol goesting bij het schrijven van dit album. En dat zult u geweten hebben, met nummers als Six Legged Man Of Wild Son. Toch is dit geen album dat je meteen kan doorgronden: slechts na een paar luisterbeurten maken de aangename deunen plaats voor de lichtelijk perverse teksten. En vooral in die lyrics zit de kracht van dit album.

Begrijp ons niet verkeerd: dit album is geen opstapeling van gratuite vetzakkerij, het is vooral een sterke plaat. Zo werpt Black Francis een flinke portie rock-’n-roll in het schitterende Wheels, een countrysong van The Flying Burrito Brothers. Een fris en heel leuk nummer, maar de reden dat Black deze song op zijn album plaatste, blijft vooralsnog onduidelijk.

Tussen de harde gitaargeluiden in komen we even op adem bij Nonstoperotik. De titelsong is een oase van rust en intimiteit. Hoewel Black Francis eerder een aanhanger van het hardere werk genoemd kan worden, hadden we hiervan graag meer gehoord. Ook in When I Go Down On You zien we – ondanks de suggestieve titel – een zachtaardig kantje van Black. Niet toevallig zijn dit ook de nummers die we het best onthouden van de plaat.

Poor old Francis heeft natuurlijk wel een handicap: alles wat hij doet zal worden vergeleken met zijn werk met de legendarische Pixies. Ook aan deze plaat zit duidelijk nog wat Pixiesbloed, edoch mooi aangedikt met een persoonlijke, absurde sound en een randje ranzigheid.