Black Light Burns - Cruel Melody

I AM: Wolfpack

Wie Limp Bizkit zegt, denkt automatisch aan Wes Borland. De excentrieke en steengoede gitarist begon stilletjes aan een eigen project, dat voor hem uitgroeide tot een voltijdse bezigheid. Vier jaar geleden keerde hij Limp Bizkit dan ook definitief de rug toe. Black Light Burns is geen tweede nu metal band, maar zoekt eerder de industrial regionen op. Voor zij die het al voelen kriebelen, dit jaar staan ze op Pukkelpop.

Voor zijn debuutplaat ‘Cruel Melody’ kan Borland rekenen op een muzikale bijdrage van onder andere Danny Lohner en Josh Freese, bekend van respectievelijk Nine Inch Nails en A Perfect Circle. Wes Borland steekt zijn liefde voor elektro en wave niet onder stoelen of banken, maar af en toe zet de groep ons toch op en dwaalspoor.

Mesopotamia knalt als eerste uit de boxen en we verwachten op slag een band in de stijl van Queens Of The Stone Age. Maar iets verder op de plaat steken de elektro en industrial invloeden dan toch de kop op. Nummers als Animal, Stop A Bullet en New Hunger doen ons denken aan groepen als Bauhaus, NIN, The Cure en zelfs een vleugje HIM.

Het gitaargeluid dat Borland hanteerde bij Limp Bizkit is nog steeds duidelijk hoorbaar in Cruel Melody, 4 Walls en One Of Yours. Die laatste twee nummers zijn tevens onze favorieten, want ze zijn sterk opbouwend en hebben hun eigen sound. Ook Lie en I Am Where It Takes Me weten onze interesse te wekken, maar klinken jammer genoeg nog te plat.

Maar er is verbetering op komst, want dankzij het internet krijgen we al een voorsmaakje van hun tweede plaat ‘Cover Your Heart’, die nog niet uitgegeven is in Europa. Voor zowel deze cd als voor hun debuutalbum verzorgde Wes Borland het artwork. Naast zijn passie voor muziek houdt hij zich immers ook bezig met schilderkunst. En over schilderkunst gesproken: ook nu verschijnt de zanger-gitarist niet op een podium zonder de nodige lagen make-up en buitensporige outfits.

Als je weet hoeveel tijd Borland in deze groep heeft gestoken en rekening houdend met zijn compositorische talenten, is deze schijf toch eerder teleurstellend. Er zitten goede nummers tussen, maar het is duidelijk dat Black Light Burns nog op zoek is naar hun eigen geluid, dat volgens ons ergens tussen Limp Bizkit en NIN moet liggen. Nu klinkt het geheel nog onsamenhangend en rommelig. De elektronische delen zijn soms nog te plat en Borlands zangcapaciteiten laten te wensen over.