Black Rebel Motorcycle Club - Beat The Devil's Tattoo

Abstract Dragon

Lang geleden dat we al na één minuut heftig zaten mee te knikken en stampen met een plaat. Wij zijn dan ook zielsgelukkig dat Black Rebel Motorcycle Club met 'Beat The Devil's Tattoo' een pittig werkstukje heeft afgeleverd. Van echte originaliteit kunnen we jammer genoeg niet spreken, maar toch zal de plaat frequent rondjes draaien in onze autoradio, al was het maar bij wijze van muziekquiz: "Klinkt als...".

De titeltrack die de plaat opent doet ons wat denken aan Led Zeppelin III: folk- en bluesinvloeden met een heel stevige saus. Aanvankelijk lijkt Conscience Killer bijna een doorslagje van dat eerste nummer maar na een paar seconden barst een rammelende roadsong los die eigenlijk best tot z'n recht zou komen in een rode Buick convertible met de kap naar beneden op een eenzame weg door een woestijn. Of, dichter bij huis, horen we het zo weergalmen door de met bier doordrenkte, verlepte p.a. van een groezelige rockbar terwijl het publiek op en neer springt. Om maar te zeggen dat BRMC muziek maakt waar we even bij kunnen wegfantaseren. Bij de meeste andere hedendaagse rockplaatjes vallen we gewoon in slaap.

Bad Blood klinkt très sixties en, als het een catchy refreintje had, zou het zo naast het beste van Oasis kunnen staan. Desalniettemin is het erg genietbaar net als het stampende, lome War Machine. Daar klinkt muzikaal iets van Neil Young in door. De stem blijft echter consequent in galm en overdubs verzopen en dat is één van de bindmiddelen van de plaat. Muzikaal wordt er immers voldoende van stijl gewisseld. Een zoetzure ballad als Sweet Feeling valt mooi tussen War Machine en het vlotte rockertje Evol.

De intro van Mama Taught Me Better lijkt op iets van de recentere U2-platen en vlak daarna denken we wéér aan Oasis, terwijl River Styx muzikaal de Doorsinvloeden niet kan verbergen. Leg er Love Her Madly maar eens naast. The Toll echoot dan weer Bonnie "Prince" Billy en dat soort dingen, al is dat misschien vooral te wijten aan de engelachtige achtergrondzang. Een prachtige ballad, zonder meer.

Aya is misschien de meest overbodige track van de plaat: het is te loom en te leeg. En Shadow's Keeper heeft wat ons betreft ook te dicht tegen de recentere plattitudes van U2 gelegen. Duidelijke Beatles- en Lennoninvloeden op het pianotussendoortje Long Way Down, dat naar het einde toe wel erg mooi openbloeit. De knappe rocker Half-state sluit de afwisselende plaat af, met een klank die tussen stadion- en jeudhuisrock ligt.

Bij de meeste rockgroepjes krijgen wij maag- en darmklachten door het gebrek aan iets nieuws, iets origineels, of eigenlijk het bewust opnieuw en opnieuw herkauwen van datgene wat in de jaren zestig en zeventig duizend keer beter gedaan werd. Black Rebel Motorcycle Club daarentegen komt goed weg met hun synthese van heel wat erg goeie rockinvloeden. Een erg genietbaar plaatje voor onderweg. Of ze er muziekprijzen mee zullen winnen of de wereld mee veroveren valt echter te betwijfelen, daarvoor ontbreekt dat tikkeltje originaliteit en eigen smoelwerk.

Black Rebel Motorcycle Club speelt op vrijdag 14 mei in de Botanique, tijdens Les Nuits Botanique.