Black To Comm - Seven Horses For Seven Kings
Thrill Jockey
Bij liefhebbers van ambient, noise en experimentele muziek doet Marc Richter - niet de neoklassieke god Max Richter - misschien wel een belletje rinkelen. Onder artiestennaam Black To Comm releaset de Duitse geluidskunstenaar al vijftien jaar nogal gedurfde platen. En hoewel het een dikke vijf jaar geleden is dat Richter nog met een volwaardige langspeler op de proppen kwam om ruimte voor zijn digitale sampleproject Jemh Circs te maken, staat de man met ‘Seven Horses For Seven Kings’ duidelijk weer op scherp.
In tegenstelling tot Jemh Circs, gebruikt de Berlijnse klankmanipulator voor Black To Comm uitsluitend analoge bronnen – in het verleden tapes en klanken uit vinylplaten (en dan mag je eens raden hoe een twintig minuten durende ep als ‘Coldplay, Elvis & John Cage’ destijds ontstond). Voor ‘Seven Horses For Seven Kings’ mag daar nog een heel stuk eigen muzikale creatie bij en bouwt hij een nieuw hoofdstuk aan de avantgardistische zoektocht.
De afgelopen vijf jaar zaten voor Richter overvol met muziek maken voor film, theater, installaties en zelfs slaapsessies, gecombineerd met live toeren. Die elementen worden allemaal herkauwd in deze plaat, waardoor plots ook een element als ritme duidelijk naar voren komt, soms in de vorm van wilde techno-percussie of oorlogstrommels – een nieuwigheid in de Black To Comm-wereld.
Verwacht nog steeds een eigenwijs en vaak ongemakkelijk, dreigend experiment van herkauwde geluidsbronnen, soms even vaag als het vreemde, skeletachtige schilderwerk op de hoes. Dertien tracks lang zet de man een sfeer op die vaak filmische, morbide allures kent. Drones en fantoomklanken huilen, een trompet, hoorn of klarinet durft plots vol klagend binnen te komen, zoals in een rondspokend A Miracle No-Mother Child At Your Breast. Deze sonische track vangt aan met huilerige, winderige fantoomklanken die ontstaan uit het niets en weer wegvliegen. Druppelende snaartonen en scherende trompetstoten versterken dit amorfe geheel. Zeven minuten lang dwaalt de song rond in het eigen ijle, experimentele wereldje, opgroeiend in luidruchtige noise en langzaam in vorm gegoten door traag repetitieve percussie. Drama neemt het beknepen gevoel toe dat Black To Comm oproept.
En zo gaat het keer op keer. Vertrouwde elementen als een warme grondtoon blijken toch weer onderhuids te borrelen met verre vioolklachten of wegdraaiende effecten. Hoge, gemanipuleerde klanken uit gitaar of blaasinstrument snijden daar ongenadig doorheen. Haast ongemerkt worden bovenop die diepgravende soundcreaties bloednuchtere en droge tokkels en klopjes gelegd, alsof iemand op de beugel van je hoofdtelefoon komt tikken.
Ruis, reverb- en kraakeffecten worden genadeloos gebruikt. Sfeer primeert duidelijk boven cohesie. En sfeer is geen synoniem voor rust, met uitzondering van een dubby The Deseret Alphabet vol piano-echo’s en een murmelend magnum opus van tien minuten dat deze horrorsoundtrack afsluit.
Black To Comm daagt keer op keer de luisteraars uit. En dat is op deze plaat zeker niet anders.